Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε η ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, παρουσιάστηκαν ζητήματα που έχουν να κάνουν με την  ανέγερση Μνημείου εκτελεσμένων περιόδου 1946-1950 στο Λόφο του Μεζούρλου.

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Στην εισηγητική της ομιλία, η Μαρία Γαβαλά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας της ΤΕ Λάρισας, επισήμανε πως το μνημείο αυτό , που θα είναι έτοιμο μέσα στο 2020, αποτελεί ένα μεγάλο  γεγονός τόσο για την περιοχή της Θεσσαλίας όσο και  πανελλαδικής εμβέλειας.

Αναλυτικά στην ομιλία της ανέφερε:

“Το ζήτημα αυτό έχει πολλαπλή αξία, κατά τη γνώμη μας, για τις  παλιότερες γενιές να θυμούνται, για τις  νεώτερες να αναζητήσουν τη γνώση, όλοι να εξάγουμε συμπεράσματα από την ιστορία της ταξικής πάλης.
Συμπεράσματα χρήσιμα για το σήμερα – θα μας επιτρέψετε να πούμε – οδηγό για την στάση μας, τις επιλογές μας σήμερα, που τα πράγματα καθόλου εύκολα επίσης δεν είναι, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών πάντα.
Επιδιώκουμε ταυτόχρονα,  με την ανέγερση του Μνημείου την απότιση φόρου τιμής σε όλες εκείνες και εκείνους τους αγωνιστές, τους ριζοσπάστες στην σκέψη και δράση ανθρώπους για τους αγώνες που έδωσαν ώστε η κοινωνία μας να ζήσει καλύτερα, απελευθερωμένη από κάθε ζυγό και δυνάστη.

Το γεγονός της ανέγερσης του Μνημείου σηματοδοτείται από την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας να παραχωρήσει έκταση 1 στρέμματος στο Λόφο,  για την ανέγερση ενός Μνημείου αντάξιου της θυσίας εκατοντάδων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

“Για να αξιολογήσουμε σωστά και νηφάλια την ιστορία του Λόφου, ας πάμε πιο πίσω, στις αιτίες εισβολής και κατοχής της πατρίδας μας από τους γερμανοφασίστες κατακτητές, στο Β Παγκόσμιο πόλεμο.

Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για τη δημιουργία του ΕΑΜ,  άνοιξε το δρόμο για να πάρει ο λαός μας την κατάσταση στα χέρια του, οργανωμένος στο ΕΑΜ, στις δομές του, στο στρατιωτικό του σκέλος τον ΕΛΑΣ.

Έτσι γράφηκε η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ξεκίνησε ένα βίαιο πογκρόμ διώξεων των ΕΑΜιτών και συμπαθούντων αγωνιστών, δηλαδή της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού  εκ μέρους της  αστικής εξουσίας, των τότε μηχανισμών της, φανερών και κρυφών.

Είναι γνωστό σε όλους μας το πόσο «πόνεσε» η Θεσσαλία, τα χωριά μας, από την μπότα των ταγματασφαλιτών, ΕΑΣΑΔιτών,  Χιτών, διαφόρων ομάδων που κάτω από το όνομα του αρχηγού τους δρούσανε στην περιοχή μας.
Οι διωγμοί κατά των κομμουνιστών και άλλων ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣΙτών, ανάγκασαν χιλιάδες να βγούνε στα βουνά και άλλους να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς.

Ταυτόχρονα η οργανική ενσωμάτωση και μαζική αθώωση ταγματασφαλιτών και όλων των υπόλοιπων δωσιλογικών οργανώσεων στους ένοπλους και διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, η παρουσία χιλιάδων του βρετανικού στρατού στην Ελλάδα και μετά το 1945, αποτελούσαν όρους για την καπιταλιστική ανασύνταξη στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο.

Για το λόγο αυτό, στήθηκαν δεκάδες τακτικά και έκτακτα στρατοδικεία σε πολλά μέρη της χώρας μας, όπου με «συνοπτικές διαδικασίες» περνούσαν μαζικά από το εδώλιο του «κατηγορουμένου» στον τοίχο της εκτέλεσης σπουδαίοι αγωνιστές, νέοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, στρατιώτες, αλλά και γυναίκες, μικρά κορίτσια, ακόμη και έγκυες.

Για να απαντήσει ο λαός μας απέναντι σε αυτό το όργιο διώξεων ήδη από την Άνοιξη του 1946 αρχίζουν να συγκροτούνται οι πρώτες ομάδες καταδιωκόμενων αγωνιστών στη δυτική Θεσσαλία, στα Χάσια, στην συνέχεια στον Όλυμπο, στο Πήλιο, και να εξαπλώνονται σε όλη τη Θεσσαλία, σε όλη την Ελλάδα.

Στόχος τους η ανάπτυξη της  μαζικής λαϊκής Αυτοάμυνας. Μετεξέλιξη αυτών των ομάδων ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας που έγραψε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Ακριβώς επειδή ο ΔΣΕ διεξήγαγε έναν αγώνα δίκαιο και αναγκαίο, γιατί μπροστά στο λαό, έμπαινε το δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση.

Προς τιμήν του το λαϊκό κίνημα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ επέλεξε το δεύτερο δρόμο.

Στο Λόφο του Μεζούρλου, λοιπόν, εκτελέστηκαν τα έτη 1946-1950 τέτοιοι άνθρωποι, εκατοντάδες πρώην ΕΛΑΣΙτες – μετέπειτα μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, συμπαθούντες δημοκράτες και αγωνιστές”
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην έρευνα που έκανε η Κομματική Οργάνωση,αξιοποιώντας πλήθος πηγών και έχει οδηγήσει στην καταμέτρηση 459 ονομάτων μέχρι σήμερα,  επισημαίνοντας:

“ Οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων, είναι εδώ, ανάμεσά μας, ορισμένοι και σήμερα στην συνέντευξη αυτή, οπωσδήποτε στο νομό Λάρισας, σε όλες τις πόλεις της Θεσσαλίας όπως και σε Γρεβενά, Κιλκίς, Κατερίνη, Φλώρινα, Διδυμότειχο  και σε άλλες πόλεις. Είμαστε σε επικοινωνία μαζί τους, επιβεβαιώνουν με συγκίνηση τη θέληση τους να συμβάλλουν στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας, καθώς και  στην προσπάθειά ανέγερσης του Μνημείου. Ωστόσο, η ανέγερση του Μνημείου δεν είναι μια υπόθεση για «λίγους», τις οικογένειες απογόνων αγωνιστών, εκτελεσμένων.

Αφορά ευρύτερες εργατικές  – λαϊκές δυνάμεις,    τη νεολαία αυτών των οικογενειών, ειδικά σήμερα που οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας χειροτερεύουν, και ταυτόχρονα  τα τύμπανα του πολέμου χτυπάνε δυνατά στην περιοχή μας, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνο.