Γάζα: η Νάκμπα που οραματίζεται ο Ντόναλντ Τραμπ

Αυτό που πρότεινε ο Ντοναλντ Τραμπ για τη Γάζα είναι ο ορισμός εθνοκάθαρσης, που εξακολουθεί ακόμη να θεωρείται ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να περιγράψουμε μια πρόταση που προβλέπει τον βίαιο εκτοπισμό περισσότερων από δύο εκατομμυρίων ανθρώπων από τη Γάζα που θα καταστούν έτσι πρόσφυγες και απάτριδες.

Για την ακρίβεια, εάν προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πρόταση του Τραμπ για τη Γάζα με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, τότε αυτό θα ισοδυναμούσε με προσπάθεια να μην την περιγράψουμε ως αυτό όντως είναι: ο ορισμός της εθνοκάθαρσης.

Όμως, είναι αυτή η πρόταση απλώς ένας ακόμη «παραλογισμός» του Αμερικανού Προέδρου, άλλη μια επικίνδυνη όσο και ανεδαφική πρόταση;

Όχι, στην πραγματικότητα ο Ντόναλντ Τραμπ προτείνει ως λύση αυτό που είναι το πραγματικό – αν και συχνά ανομολόγητο – όριο της Ισραηλινής πολιτικής.

Γιατί πολύ απλά αυτή τη στιγμή το Ισραήλ δεν επιδεικνύει οποιαδήποτε διάθεση να συζητήσει τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, στο πλαίσιο μιας «λύσης δύο κρατών», την ώρα που πολύ νωρίς είχε τελειώσει στο εσωτερικό του σιωνιστικού κινήματος οποιαδήποτε συζήτηση για δημιουργία ενός ενιαίου κράτους με συνύπαρξη ισότιμα Εβραίων και Αράβων (η λύση «ενός κράτους»).

Η εγκατάλειψη των συμφωνιών του Όσλο στην πράξη σήμαινε την παγίωση σε μια λογική απαρτχάιντ με τις «αυτοδιοικούμενες περιοχές» να αντιμετωπίζονται ως «μπαντουστάν».

Όριο αυτής της κίνησης δεν μπορεί παρά να είναι στο σημερινό τοπίο και συσχετισμό δύναμης στο Ισραήλ, η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, μόνο που αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με την παρουσία εκεί των Παλαιστινίων, γιατί αυτό θα έφερνε το ισραηλινό κράτος αντιμέτωπο με την ανάγκη είτε να τους αναγνωρίσει και ως πολίτες (κάτι που προφανώς θα διαμόρφωνε άλλη πληθυσμιακή ισορροπία) ή να επικυρώσει και τυπικά το απαρτχάιντ, δηλαδή να τους αντιμετωπίσει ως υπηκόους χωρίς δικαιώματα.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη είναι που η λογική της εθνοκάθαρσης (και της βίας με γενοκτονική πρόθεση όπως φάνηκε κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στη Γάζα) διαρκώς επανέρχεται στο προσκήνιο.

Αυτό εξηγεί και την αμηχανία που προκάλεσε η πρόταση Τραμπ για τη Γάζα ακόμη και στον ίδιο τον Νετανιάχου που μέχρι τώρα επέλεγε ταυτόχρονα να σιγοντάρει και να μην υιοθετεί ρητά ένα τέτοιο σχέδιο, αφήνοντας τους ακροδεξιούς συμμάχους του να είναι πιο «ρητοί» στις διατυπώσεις τους. Αμηχανία που επεκτείνεται και σε όσους ο Τραμπ θα ήθελε να δει να χρηματοδοτούν την ανοικοδόμηση της «Ριβιέρας της Μέσης Ανατολής», όπως για παράδειγμα τη Σαουδική Αραβία που έσπευσε να καταδικάσει τις προτάσεις.

Στην πραγματικότητα η αμηχανία αποτυπώνει ότι το βασικό πρόβλημα δεν είναι μόνο, ίσως ούτε και κυρίως, η «ωμότητα» των προτάσεων του Τραμπ, όσο το ίδιο το γεγονός ότι η «διεθνής κοινότητα» – ό,τι και εάν σημαίνει πλέον αυτό…» επιμένει να εθελοτυφλεί – ακόμη και όταν ομνύει στα ψηφίσματα του ΟΗΕ – απέναντι στο γεγονός ότι χρόνια τώρα η κατάσταση στην Παλαιστίνη στην εθνοκάθαρση κατατείνει, χωρίς να κάνει τίποτα επί της ουσίας – όπως φάνηκε και τους τελευταίους 18 μήνες – για να τη σταματήσει.

Και ίσως αυτή να αποδειχτεί και η μόνη «χρησιμότητα» μιας στον πυρήνα της με όρους διεθνούς δικαίου εγκληματικής πρότασης: η συνειδητοποίηση ότι η κατάσταση στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα σε αυτό κατατείνει και ότι αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα συνεχίσει να συσπειρώνει μεγάλο μέρος των κοινωνιών παγκοσμίως, ιδίως στον Παγκόσμιο Νότο ενάντια στη «Συλλογική Δύση». Επομένως, και η ανάγκη συζήτησης για πραγματικές λύσεις που δεν θα κατατείνουν στη διαρκή επιστροφή της εθνοκάθαρσης (και της βίας με γενοκτονική πρόθεση που μπορεί να συμπεριλάβει).