Μια ολόκληρη γενιά γνωστών και επιφανών Λαρισαίων έχει φάει πολύ …χώμα, εκεί, στους λόφους του Μεζούρλου στη Λάρισα και της Μεσορράχης στο Κιλελέρ, στα γύρω βουνά -και όχι μόνο!

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Αιτία; Η αγάπη και η τρέλα τους για τις αγωνιστικές μοτοσικλέτες, που τους οδήγησε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στη διοργάνωση πανελληνίων αγώνων, με κορυφαίες συμμετοχές -στη Λάρισα, παρακαλώ- και πλήθος κόσμου που τους ακολουθούσε για να απολαύσει το μοναδικό θέαμα που προσφέρουν οι αγώνες μότοκρος κι enduro.

Ο Λαρισαίος δημοσιογράφος και πρωταθλητής Ελλάδος στα 500 cc, Γιώργος Βουνάτσος, φανατικός λάτρης των δύο τροχών μέχρι και σήμερα, διηγείται στο onlarissa.gr τις περιπέτειες, τις προσπάθειες, τη διοργάνωση των αγώνων και τις συμμετοχές, καθώς και τις λαρισινές αγωνιστικές επιτυχίες, ανά το πανελλήνιο.

«Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 1979, αρχές του 1980. Τότε αποφάσισα να ασχοληθώ με τους δύο τροχούς, τη μοτοσικλέτα! Δεν ήθελα όμως να πάρω μια μηχανή για να πηγαίνω για καφέ ή για να γυρίζω στους δρόμους της Λάρισας, όπως τόσοι άλλοι…

Ήθελα να ασχοληθώ με το αγωνιστικό κομμάτι και μάλιστα όχι αυτό που γνωρίζουν όλοι σαν αγώνες μοτό, το γνωστό Moto GP, αλλά με μηχανές εκτός δρόμου, με το χώμα…Και τελικά έφαγα πολύ χώμα!!!!

Η πρώτη μου αγωνιστική μηχανή ήταν μια Yamaha YZ-125 cc, με την οποία συμμετείχα σε αγώνες στο Μεζούρλο και τη Μεσορράχη. Στο Enduro, του Ολύμπου, αλλά και σε άλλους αγώνες, έτρεξα με XR-200R Honda. Το πρωτάθλημα του 1984 το κατέκτησα με μια Honda XLR-500R, με πολλές μετατροπές και …επεμβάσεις, για καλύτερες αποδόσεις στο χώμα.

Τότε υπήρχαν στην Λάρισα τέσσερα-πέντε άτομα που είχαν την ίδια ανησυχία με μένα και είχαν ήδη ξεκινήσει την αναζήτησή τους για το μοτο-κρος, δηλαδή τις μηχανές που τρέχουν μόνον σε χωμάτινη πίστα και δεν κυκλοφορούν στον δρόμο.

Πίστα, μεγάλη κουβέντα για την εποχή εκείνη. Καλά που υπήρχε το Μεζούρλο!»

Οι …πρωταγωνιστές και η κατασκευή της διαδρομής στο Μεζούρλο και στη Μεσορράχη

«Τότε, τα περισσότερα τα ήξεραν ο Πάνος Βάης, ο Θανάσης Γκαγκάς και δύο-τρεις άλλοι, δεν τους θυμάμαι, να με συγχωρέσουν.

Κάποιοι φίλοι βοήθησαν με μηχανήματα σκαπτικά, με γκρέιντερ και με έναν σχεδιασμό δημιουργήθηκε μια αξιοπρεπέστατη, για την εποχή της, διαδρομή. Αυτό φάνηκε όταν φιλοξένησε αγώνες και σε κάποιους παλαιότερους και πιο έμπειρους άφησε πολύ καλές εντυπώσεις – βοήθεια πάντα για την οργάνωση των αγώνων από την Α.Λ.Α.ΜΟ.ΛΑ. (Αγωνιστική Λέσχη Αυτοκινήτου Μοτοσικλέτας Λάρισας).

Αρχίσαμε τότε να τρέχουμε ο υποφαινόμενος Γ.Β., ο Θανάσης Γκαγκάς, ο Πάνος Βάης, αργότερα και ο μικρός Σταύρος Βάης, ο Αράπκουλες, ο Άκης Μεσσής, ο Βαγγέλης Τσακίρης και στην συνέχεια μετά από λίγα χρόνια οι Γιώργος και Κώστας Κοκκινόπουλος που ήταν μάλιστα πάρα πολύ καλοί οδηγοί!!! Ακολούθησαν, πολύ μετά, νεότεροι όπως ο Αποστόλης Πλιάτσικας, με πολλές επιτυχίες».

Ο κ.Βουνάτσος δεν παραλείπει να σημειώσει πως η Λάρισα έχει χάσει μια τεράστια ευκαιρία, αναφορικά με τη δημιουργία αγωνιστικής πίστας που θα είχε βάλει την πόλη σε μια άλλη πορεία ανάπτυξης όλα αυτά τα χρόνια.

«Τότε δεν είχαμε ούτε την πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα, ούτε τα μέσα. Η διαφορά είναι ότι καταφέραμε, εκείνη την εποχή, να συγκεντρώνουμε τόσο κόσμο, που σήμερα δεν μπορούν να το καταφέρουν με τίποτα.

Στη Μεσορράχη, που φιλοξένησε και έναν ελληνοβουλγαρικό αγώνα, με συμμετοχή του Ραγκέλοφ που έτρεχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, του φίλου και για πολλά χρόνια τότε πρωταθλητή Ελλάδας στα 125 cc, Γιάννη Μπαξεβάνη, δεν μπορούσες να βρεις θέση για στάθμευση, ακόμη και σε τόσο τεράστιο χώρο που υπήρχε γύρω από το χωριό!!!

Μας πλησίασαν πολλοί και μας είπαν να σκεφτούμε να αξιοποιήσουμε αυτήν την πίστα που θα μπορούσε άνετα να φιλοξενήσει αγώνες παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ποιος μας άκουσε όμως;»

Αγώνες Enduro, η ΛΕΜΟΤ και η ΜΟΤΟΕ

Στη συνέχεια περάσαμε στο Enduro, με πιο γνωστό εκείνη την εποχή, αλλά ακόμη και σήμερα, το «Six Days» που γίνεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Μοτοσικλέτες που κυκλοφορούν με πινακίδα στην άσφαλτο αλλά και με κατάλληλα λάστιχα στο χώμα, οι γνωστές μηχανές on-off και βέβαια υπήρχαν και τα καθαρά enduro, μια πιο «άγρια» εκδοχή, καταλληλότερα για εκτός δρόμου διαδρομές.

Το μυαλό, η τακτική, το χρονόμετρο και οι ειδικές διαδρομές ήταν το κλειδί για καλά αποτελέσματα, όπως επίσης και να έχεις την ευχέρεια να “διαβάζεις” τη διαδρομή που σου έδιναν οι διοργανωτές και να προσέχεις τα σημάδια των διαδρομών -γιατί κι ένα λάθος μετρούσε…

Τότε έγινε και μια ακόμη μεγάλη αλλαγή στα χρονικά των αγώνων, αφού δημιουργήθηκε η ΛΕΜΟΤ, προκειμένου σαν αναβάτες μοτό να πάρουμε τον έλεγχο των αγώνων, που τον είχε η ΕΛΠΑ, ως τότε μόνη υπεύθυνη, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για αγώνες μοτό, την ενδιέφεραν μόνον τα αυτοκίνητα.

Τον πρώτο χρόνο που διοργάνωνε αγώνες η ΛΕΜΟΤ, η ΕΛΠΑ έστελνε την αστυνομία για να απαγορεύσει τη διεξαγωγή τους -κάποιες φορές αυτό κατέληγε σε κυνήγι στα χωράφια και τα δάση.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συνεχίσουν αγώνες της ΕΛΠΑ (δεν κατάφερε σε όλους τους αγώνες που διοργάνωσε να έχει συμμετοχές) και της ΜΟΤΟΕ που δημιουργήθηκε στη συνέχεια – είχαμε, δηλαδή, δύο πρωταθλήματα.

Το Adventure Club της Λάρισας

Στο 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που διοργανώθηκε επίσημα, πλέον, από τη ΜΟΤ.Ο.Ε. (Μοτοσικλετιστική Ομοσπονδίας Ελλάδος) ευτυχήσαμε τρεις Λαρισαίοι να καταφέρουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα στην κατηγορία μας.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Club ήταν η διοργάνωση ενός τριήμερου αγώνα enduro, στην περιοχή του Μετσόβου -ο μεγαλύτερος στα χρονικά στην Ελλάδα, νομίζω ότι δεν έχει ξαναγίνει μέχρι σήμερα άλλος, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Ο Πάνος Βάης που πρωτοστατούσε εκείνη την εποχή, μετά την ΕΛΠΑ, τερμάτισε πρώτος με 22 βαθμούς στην κατηγορία 6-enduro άνω των 250cc., ο Κώστας Βλασιάδης με 34 βαθμούς στην κατηγορία 5-enduro 201-250cc. και ο υποφαινόμενος, Γιώργος Βουνάτσος με 36 βαθμούς στην κατηγορία 3- enduro 500cc.

Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, τον αγώνα στην Αττική, όπου χρειάστηκε -για να πάρω τους βαθμούς και να μη χάσω το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα- να τρέξω με σκασμένο λάστιχο, για περισσότερα από 10 χλμ, με αποτέλεσμα να τερματίσω με τη …ζάντα!!!

Είχα, επίσης, τη χαρά και την τιμή να κατακτήσω και το Έπαθλο Βορείου Ελλάδος, που είχε θεσπισθεί για τους οδηγούς από Λάρισα και πάνω, τερματίζοντας πρώτος στη βαθμολογία.

Το Adventure Club που είχε δημιουργήσει ο Πάνος Βάης για τους οδηγούς της Λάρισας κέρδισε επίσης τα Club της υπόλοιπης Ελλάδας καθώς τρεις οδηγοί του κατέκτησαν το 1ο πρωτάθλημα Ελλάδος της ΜΟΤΟΕ!».

Μαρία Μίχου