Τη «συνάντησα» μέσω Ζoom και ήταν τόσο ζωντανή που ένιωθα έτοιμος να μπω στην οθόνη, να καθίσω δίπλα της και να γελάμε μαζί μέχρι την επόμενη μέρα. Kάτι σαν μια πιο χαρούμενη και σίγουρα λιγότερο τρομακτική εκδοχή του «Poltergeist» που έγραψε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1982. Κι όμως, αυτή η πολύ άμεση, ειλικρινής, τολμώ να χαρακτηρίσω, και σίγουρα ευχάριστη γυναίκα είναι μια αληθινή σταρ στον κόσμο της μουσικής.
Ενδεικτικά, το τρίτο και ομώνυμο άλμπουμ των Evanescence -του «συγκροτήματος της Εϊμι Λι» όπως συχνά το αποκαλούν- που κυκλοφόρησε στις 7 Οκτωβρίου του 2011, έφτασε στο Νο 1 των αμερικανικών charts την πρώτη μόλις εβδομάδα. Μαζί τους κατέκτησε δύο βραβεία Grammy και Billboard, ενώ η αναρρίχηση στην κορυφή των αμερικανικών και βρετανικών charts έχει γίνει το δικό τους «Κολιάτσου – Παγκράτι». Στη σόλο καριέρα της, η Λι έχει διακριθεί και για τα κινηματογραφικά σάουντρακ που συνθέτει – το 2015 βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Moondance για τη μουσική της ταινίας «Indigo Gray: the passage».
Λίγες μέρες πριν από την εμφάνιση των Evanescensce στο Θέατρο Πέτρας, στις 5 Ιουνίου, η διάσημη frontwoman μίλησε στο «Gala» για τη μουσική, τη ζωή της ως σταρ αλλά και την ανώνυμη και τη μεταφυσική αίσθηση που απολαμβάνει στην Αθήνα.

 Gala: Eχεις γνωρίσει τεράστια επιτυχία. Χρειάστηκε να πάρεις ρίσκα;
Εϊμι Λι: Στην καριέρα μου; Μμμ, ενδιαφέρουσα ερώτηση. Στις πρώτες μέρες μας ως μπάντα, τώρα μοιάζει με μεγάλο ρίσκο το ότι διαφωνούσαμε αν θα βάλουμε ραπ ή όχι στα τραγούδια μας. Συγκεκριμένα, ήμασταν 20 χρόνων, είχαμε κλείσει τη συμφωνία με τη δισκογραφική για το πρώτο μας άλμπουμ και είχαμε αρχίσει να βρίσκουμε τον δρόμο μας. Εγώ ήθελα έναν ράπερ στην ηχογράφηση, όμως οι υπόλοιποι διαφωνούσαν και μάλιστα μου είχαν προτείνει χαρακτηριστικά να πάω σπίτι μου. Οταν τους είπα «εντάξει, φεύγω», υποχώρησαν και δέχτηκαν να βάλουμε ραπ σε ένα τραγούδι. Ρίσκο ήταν και το άλμπουμ «Synthesis» (2017), το οποίο είχαμε επενδύσει -αντί να κάνουμε ρεμίξ- με ορχηστρική και ηλεκτρονική μουσική, κάτι που δεν συνηθίζαμε. Ηταν μεγάλη πρόκληση και για το συγκρότημα αλλά και για τον κόσμο μας, αφού όταν το παίξαμε live, το κοινό που μας περίμενε πιο ροκ μάς παρακολουθούσε ακίνητο.

G.: Συνεργάζεσαι και με τη Walt Disney. Πώς προέκυψε αυτό;

E.Λ.: To 2007-2008 ήθελα να κάνω διαφορετικά πράγματα σε δημιουργικό επίπεδο και να ασχοληθώ με τη σύνθεση μουσικής για ταινίες. Ηταν ένα είδος που πάντα με ενδιέφερε. Οταν συναντήθηκα με ανθρώπους της Disney τους εξέφρασα με ενθουσιασμό αυτήν την επιθυμία. Τελικά έγραψα μουσική για τη χριστουγεννιάτικη ταινία «The Nightmare Before Christmas», δηλαδή για μια εποχή του χρόνου που λατρεύω και περιμένω πώς και πώς. Ηταν το πρώτο βήμα μιας σόλο πορείας χωρίς τους Evanescense.

G.: H ροκ και το περίφημο «πνεύμα Disney» ταιριάζουν;

E.Λ.: Νομίζω ότι θα μπορούσαν. Αν υπήρξε κάτι που έμαθα μέσα στο πέρασμα του χρόνου, είναι ότι τα πάντα μπορούν να ταιριάξουν μεταξύ τους. Αρκεί να υπάρχει ένα όραμα πίσω από αυτό το ταίριασμα. Κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει το καινούριο, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απίθανο. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, αρκεί να ακολουθείς την καρδιά σου. Οτιδήποτε σε εμπνέει, ακολούθησέ το.

G.: Τι μουσική άκουγες στην εφηβεία;

E.Λ.: Σπούδαζα πιάνο και μου άρεσε πολύ ο Μότσαρτ. Επίσης τραγουδούσα σε χορωδία κι έτσι ένα μέρος του εαυτού μου ήταν μέσα στο δράμα αλλά και τον δυναμισμό του κλασικού στυλ. Μου άρεσαν και τα σάουντρακ. Μετά ερωτεύτηκα τους Nirvana και τους Pearl Jam, τους Soundgarden. Και ξαφνικά εμφανίζονται οι Massive Attack, οι Portishead! Ολα τα παραπάνω με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Με έλκυαν πάντα οι σκοτεινές μουσικές των Depeche Mode, των Kraftwerk και των Nine Inch Nails. Aλλά η Νο1 προτίμησή μου είναι η BjÖrk. Την αγαπώ βαθιά. Ηταν τέλειο που τραγούδησε στην Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Τη βρίσκω μεγαλοφυώς απρόβλεπτη.

G.: Πώς σου φαίνεται η μουσική σήμερα;

E.Λ.: Υπάρχει σπουδαία μουσική εκεί έξω. Αρκεί να την ψάξεις. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερη ή χειρότερη από τα δικά μας παλιότερα ακούσματα. Απλώς είναι διαφορετική. Επιπλέον, υπάρχει μεγαλύτερη πρόσβαση στη μουσική κι αυτό είναι καλύτερο γιατί μπορείς να βρεις οτιδήποτε. Μου αρέσουν πολλοί σημερινοί καλλιτέχνες. Πρόσφατα πήγα στη συναυλία της Mitski και ήταν υπέροχη. Είναι μια Ιαπωνοαμερικανίδα που ερμηνεύει ανεξάρτητη και εναλλακτική μουσική.

 

 G.: Εμφανίστηκαν νέες μουσικές τάσεις μετά την πανδημία;
E.Λ.: Σίγουρα οι καλλιτέχνες είχαν περισσότερο χρόνο να δημιουργήσουν. Νιώθω ότι η ειλικρίνεια έγινε πιο σημαντική. Οι άνθρωποι πλέον έχουν ανάγκη να ακούσουν κάτι αληθινό που προέρχεται από την καρδιά. Δεν ακούνε πλέον τις τυμπανοκρουσίες του συρμού, θέλουν κάτι αυθεντικό. Ηταν μια δύσκολη περίοδος και καθώς περνάει θέλεις να ακούσεις κάποιον να σου μιλάει σαν άνθρωπος. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

G.: Από την άλλη, είσαι μια σταρ. Τελικά τι είναι καλύτερο, να είσαι διάσημη ή ένα πρόσωπο μέσα στο πλήθος;

E.Λ.: Εξαρτάται από το τι είδους νύχτα θέλεις να περάσεις. (γέλια) Εχω ζήσει και στις δύο καταστάσεις. Λατρεύω να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, να ανοίγω την καρδιά μου με τη μουσική και το μικρόφωνο και να τους βλέπω να το αισθάνονται. Αυτό είναι θείο δώρο. Λατρεύω, όμως, και το να είμαι ανώνυμη, να βγαίνω με την αδελφή, τον αδελφό και τον σύζυγό μου και να μη μας δίνει κανείς σημασία. Ειδικά τώρα με τις μάσκες είναι πιο εύκολο!

G.: Τι θα ήθελες να πεις για την Ελλάδα;

E.Λ.: Την αγαπώ πολύ. Η δύναμη της αρχαίας Ιστορίας είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Και ξέρεις τι άλλο; Εχει κάτι που δεν μπορώ να ζήσω στην Αμερική: να περπατάω σε μια πόλη και να αναλογίζομαι ποιοι άνθρωποι περπατούσαν εδώ μερικές χιλιάδες χρόνια πριν. Και όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, νιώθω σαν όλο αυτό να μην έχει συμβεί τόσο μακριά στον χρόνο. Εκεί σκέφτομαι ότι είμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου. Αυτό με τρελαίνει. Αλλά και οι Ελληνες φαν μας είναι ενθουσιώδεις, με συνεπαίρνουν. Οπως και το ελληνικό φαγητό, που είναι το καλύτερο στον κόσμο.