Η Νέα Αριστερά και το μέλλον της

Μαζί με την επίσημη ανακοίνωση της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας με τον τίτλο Νέα Αριστερά στο Σεράφειο την εβδομάδα που μας πέρασε, άρχισαν και οι ασκήσεις επί χάρτου για τον νέο φορέα.

Μια ακτινογράφησή του έχει στο κέντρο της τα βήματα μέχρι τις ευρωεκλογές αλλά και το βασικό: «τι ψάρια θα πιάσει» στο νέο πεδίο του εννιακομματικού εντός Βουλής ανταγωνισμού. «Βασικά με ποια στρατηγική θα τα πιάσει», έλεγε στο Σεράφειο έμπειρο στέλεχος της ανανεωτικής Αριστεράς που ακολούθησε το ρεύμα των αποχωρησάντων και έχει εικόνα αριθμών και δεδομένων.

Η πρώτη μέτρηση (Real Polls) που φέρει τον νέο πόλο στο 3,2% δεν αμφισβητήθηκε από τη Νέα Αριστερά, αλλά σημειώνεται πως κατεγράφη πριν ακόμη υπάρξει το νέο όνομα της ΚΟ και σε αδιαμόρφωτο σημείο.

Η δυνητική δεξαμενή της Νέας Αριστεράς, λέει παράγοντας με γνώση του σχεδιασμού, απλώνεται σε τρία επίπεδα:

Σε όσους έφυγαν αυτό το τρίμηνο από τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω των διαφωνιών τους με τη νέα ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη. Αυτό αφορά δύο υπο-ομάδες. Καταρχάς τα μεσαία στελέχη, πρόσωπα που ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν οργανωτικές ευθύνες και πολλοί εξ αυτών και κοινωνική γείωση με συμμετοχή σε κινήματα. Εδώ καταγράφεται προφανώς και ως δυνητική δεξαμενή και το μέρος των απλών μελών που μετακινήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και που αμφισβητείται από στελέχη της Νέας Αριστεράς πως είναι όσα έδωσε επίσημα ως νούμερο η ηγεσία.

«Οι αποχωρήσεις δεν θα φτάσουν ούτε τα 3.000 μέλη. Από τη ροή των παραιτήσεων κρίνουμε ότι δύσκολα θα ξεπεραστεί αυτός ο αριθμός, ενώ στις Νομαρχιακές Επιτροπές φαίνεται ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους δεν υπάρχουν (κατά μέσο όρο) πάνω από 5 αποχωρήσεις. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ήταν εξ αρχής αναμενόμενες», είχε πει ο αναπληρωτής γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Βασιλειάδης.

Πάμε τώρα στη δεύτερη δεξαμενή που θέλει να μοχλεύσει η Νέα Αριστερά. Αυτή δεν είναι άλλη από την αποχή. Τον Μάρτιο του 2004 η συμμετοχή στις εκλογές ήταν στο 76,5% και τον Ιούνιο του 2023 έφτασε στο 52,77%. Για τη Νέα Αριστερά το θέμα δεν είναι απλώς να «ροκανίσει» από την ίδια δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά να χτίσει εκείνη τη στρατηγική της διεύρυνσης των νέων δεξαμενών, αλλά και να καλύψει το κενό που η ίδια διαβάζει πως υφίσταται στον προοδευτικό χώρο.

Ένα μέρος των στελεχών της βλέπει ακόμη και μια τρίτη δεξαμενή που μπορεί να είναι από μέρος της βάσης του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό αφού όπως εκτιμούν, η Χαριλάου Τρικούπη δεν έχει αναπτύξει εκείνη τη δυναμική που να διαμορφώνει ήδη όρους ανοικοδόμησης και κυρίαρχου πόλου.

Σε αυτό το σημείο εξηγείται πως παρά τους διαύλους που πολλοί θεωρούν πως δυνητικά θα υπάρξουν μεταξύ του νέου φορέα και του ΠΑΣΟΚ, αυτό δεν θα συμβεί προσεχώς αλλά και δεν θα συμβεί με στρατηγική συμπόρευση, αλλά αντίθετα και σε αυτό το πεδίο θα υπάρξουν ανταγωνιστικοί όροι.

Βεβαίως τα θετικά νεύματα από στελέχη όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προς τη μεριά της Χαριλάου Τρικούπη, στο βάθος έχουν την προϋπόθεση που θέτει ο πρώην υπουργός Οικονομικών για ένα στιβαρό πρώτα κόμμα που θα ξέρει τι θέλει – εννοώντας προφανώς τον φορέα του – και μετά μια κάποιου είδους (τακτική) συζήτηση.

Εν αναμονή νέων αποχωρήσεων

To άπλωμα της στρατηγικής της Νέας Αριστεράς και το πρώτο αποκρυστάλλωμα της θέσης της στο πολιτικό σκηνικό, εκτιμάται από στελέχη της πως θα έλθει εκεί στα τέλη του Φεβρουαρίου.

Και όχι τυχαία αφού τότε προσδιορίζεται και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και άρα για πολλούς ακόμη και ένα «τρίτο κύμα αποχωρήσεων» από την Κουμουνδούρου. Εκεί πολλοί γνώστες του παρασκηνίου βλέπουν μια πιθανή νέα «κρίση» στον ΣΥΡΙΖΑ από μέρος στελεχών και μελών που σήμερα επέλεξαν να παραμείνουν στο κόμμα αλλά και δεν συμφωνούν με τη στρατηγική της νέας ηγεσίας.

Σήμερα στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου διαμορφώνονται δύο άτυπα μπλοκ αντιπολίτευσης μετά την αποχώρηση των 6 συν 6 και της Ομπρέλας. Το ένα συνιστά τον κορμό της «κοινής λογικής». Κατά βάσιν εγγράφονται εδώ στελέχη που ήταν προεδρικά – μέχρι την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από το τιμόνι του κόμματος.

Kαι έχουν με βελούδινο μα διακριτό τρόπο δείξει στον Στέφανο Κασσελάκη πως μπορεί να κινήθηκαν με όρους κομματικού πατριωτισμού κατά την περιδίνηση του χώρου, δεν τα βλέπουν όμως όλα παθητικά και κινούνται συχνά κριτικά. Εδώ είναι ο πυρήνας των τσιπρικών από τον Αλέκο Φλαμπουράρη μέχρι την Ολγα Γεροβασίλη, αλλά και στελέχη όπως ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο Κώστας Ζαχαριάδης, η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου ή ο Γιάννης Ραγκούσης.

Το δεύτερο άτυπο μπλοκ συσπειρώνεται γύρω από τον Διονύση Τεμπονέρα που παραδοσιακά υπήρξε μέλος της ΡΕΝΕ και με στενή σχέση με έμπειρα στελέχη επίσης όπως τον Αντώνη Κοτσακά και τον Χάρη Τσιόκα. Ο Τεμπονέρας έχοντας διαμορφώσει την πλατφόρμα «Δίκτυο Εναλλακτικής Κοινωνικής Αριστεράς» είναι σήμερα συχνά κριτικός στα κομματικά όργανα και με σταθερό σημείο του την ανάγκη εξωστρέφειας, γείωσης αλλά και συγκρότησης ενός πολιτικού σχεδίου που να αγγίζει ξανά την κυβερνώσα Αριστερά.

Δύο πόλοι καθοριστικοί για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ που με διακριτό τρόπο θα δούμε στον δρόμο για το συνέδριο του κόμματος.

Η μεριά Κασσελάκη βέβαια και στην πρόσφατη ΠΓ έδειξε πως θέλει να έχει στο παιχνίδι τα δύο άτυπα μπλοκ, μοίρασε μάλιστα σημαντικές χρεώσεις στα στελέχη τους, ενώ η ίδια η μετεξέλιξη της ΠΓ σε «πολιτικό κέντρο» και με σταθερή λειτουργία είναι μια προσπάθεια να επιμεριστούν οι ευθύνες με την έννοια της «συλλογικής ηγεσίας» και με ορίζοντα το δύσκολο ταμείο των ευρωεκλογών.

Το μέρος των στελεχών που είχαν δε στενή αναφορά στον Αλέξη Τσίπρα, έχει ενδιαφέρον στο πώς θα κινηθούν και σε συνάρτηση προφανώς με τις κινήσεις του πρώην προέδρου του κόμματος, που πάντως επιδεικνύει προς το παρόν μια «χορογραφία» ενωτικού τύπου για τον συνολικό χώρο – όπως έδειξε και το ταξίδι του στη Ρώμη ή οι δηλώσεις του εκεί για τον καταστροφικό κατακερματισμό των προοδευτικών δυνάμεων.

Tα χαμόγελα στον Περισσό

Η όλη ρευστότητα αλλά και ταυτόχρονα αντιπαλότητα μεταξύ των δύο χώρων, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, από την άλλη φέρνει χαμόγελα και ανάσες σε έναν παραδοσιακό όμορο χώρο μα και σταθερά αντίπαλο: το ΚΚΕ.

Στον Περισσό εντοπίζουν μέρος της άλλοτε συριζαϊκής δεξαμενής να αισθάνεται δυσφορία προς τις εξελίξεις στον χώρο και υπάρχει τμήμα της που μπορεί να διοχετευθεί στην ψήφο στο ΚΚΕ. Η ίδια η κάλπη των ευρωεκλογών ευνοεί μια τέτοια ψήφο.

Το κάλεσμα του ΚΚΕ εξάλλου απευθύνεται στον απλό κόσμο που μπορεί να ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το 2012, το 2015 ή και το 2019, αλλά σήμερα άνετα μπορεί να μετατοπιστεί. Προσβλέπουν δε οι του Περισσού κυρίως στο σκέλος εκείνων των ψηφοφόρων που δεν βλέπουν με θετικό μάτι τη μετατόπιση προς το Κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ ή τον «αριστερό τεχνοκρατισμό» της Νέας Αριστεράς.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»