Λίγη σημασία έχει δοθεί στο πώς οι κυβερνητικές δυνάμεις στη Συρία, με την υποστήριξη των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και δυνάμεων του Ιράν και δυνάμεων προσκείμενων στο Ιράν κατάφεραν να ανακτήσουν το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της χώρας από τις διάφορες ένοπλες ισλαμιστικές οργανώσεις.

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ήταν ένας πόλεμος αργός, που στηριζόταν σε έναν συνδυασμό ανάμεσα σε βομβαρδισμούς (αεροπορικούς και βολές πυροβολικού), περικύκλωση και πολιορκία, άνοιγμα «ανθρωπιστικών διαδρόμων» και «οδών διαφυγής» προς τις «ζώνες αποκλιμάκωσης», που στηριζόταν σε ένα μείγμα πίεσης και δια πραγμάτευσης. Προφανώς και ήταν βάναυσος και σε αρκετές περιπτώσεις δεν τηρούσε ακριβώς του κανόνες σε σχέση με το διεθνές δίκαιο και το σεβασμό των αμάχων. Ούτως ή άλλως αυτό που συνήθως περιγράφουμε ως «εγκλήματα πολέμου» έγιναν από όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές στη Συρία. Όμως, ήταν και ένας πόλεμος που σταδιακά έφερε τα αποτελέσματα που ήθελε η κυβέρνηση της Συρίας και οι σύμμαχοί της: η Δαμασκός ανέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της Συριακής επικράτειας, εκτός από τον θύλακα της Ιντλίμπ, τη «ζώνη ασφαλείας» υπό τουρκικό έλεγχο και τη ζώνη που ελέγχουν οι Κούρδοι, με την εμφανή υποστήριξη των ΗΠΑ.

Ο πόλεμος αυτός είναι το κοντινότερο παράδειγμα πολέμου που έχει η Ρωσική ηγεσία, καθώς ο πόλεμος των σοβιετικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, ήταν πολλά χρόνια πριν. Και αυτό έχει μια σημασία για το πώς κινούνται αυτή τη στιγμή οι ρωσικές δυνάμεις και στο έδαφος της Ουκρανίας.

Η επικέντρωση στο Ντονμπάς και η αλλαγή του συσχετισμού

Σε αρκετά δυτικά ΜΜΕ υπάρχει η ανάλυση ότι η επικέντρωση των ρωσικών πολεμικών επιχειρήσεων στο Ντονμπάς σηματοδοτεί μια συρρίκνωση του πεδίου της μάχης, έναν περιορισμό των στόχων της επιχείρησης και μια στροφή που δίνει περιθώρια στις ουκρανικές δυνάμεις να διεκδικήσουν τη νίκη.

Όμως, αυτό στηρίζεται στην εκτίμηση ότι οι ρωσικές επιχειρήσεις αποσκοπούσαν στην κατάληψη πολύ μεγάλου μέρους της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένου και του Κιέβου. Αντιθέτως, μια πιο προσεκτική ανάγνωση θα έβλεπε ότι μπορεί προφανώς η Ρωσία αρχικά να ήλπιζε σε μια ταχεία κατάρρευση της Ουκρανικής κυβέρνησης (και ενδεχόμενη «αλλαγή καθεστώτος), εντούτοις αυτό αφορούσε την τακτική της σύγκρουσης και όχι το επίδικο. Αυτό εξαρχής παρέμεινε η υπεράσπιση του Ντονμπάς, στην πλήρη έκταση των συνόρων των δύο επαρχιών και όχι μόνο στα όρια της «γραμμής επαφής», και η εξασφάλιση ότι η Ουκρανία δεν θα αποτελούσε απειλή για τη Ρωσία, δηλαδή ούτε θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ ούτε θα διατηρούσε αρκούντως ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.

Η τρέχουσα φάση του πολέμου αντιστοιχεί ακριβώς σε αυτή τη στοχοθεσία. Είναι ένας εδαφικός πόλεμος για την επέκταση και εξασφάλιση της κυριαρχίας των «λαϊκών δημοκρατιών» και ταυτόχρονα μια προσπάθεια διαρκούς χτυπήματος των στρατιωτικών υποδομών της Ουκρανίας. Ειδικά στο Ντονμπάς οι δύο στόχοι συνδυάζονταν αφού οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις στην περιοχή περιλαμβάνουν και τις πρώην παραστρατιωτικές οργανώσεις και αυτές που ήταν συγκριτικά πιο εμπειροπόλεμες και μάχιμες.

Ως εδαφικός πόλεμος ακολουθεί την ίδια περίπου τακτική της προσπάθειας περικύκλωσης, της εκτεταμένης χρήσης του πυροβολικού και της αργής προέλασης, στόχο το στόχο. Οι στόχοι ορίζονται με βάση τον βαθμό συγκέντρωσης δυνάμεων του αντιπάλου και τη γεωγραφία.

Η μάχη και τελικά πτώση της Μαριούπολης ήταν από αυτή την άποψη κομβική, γιατί σήμαινε την παράδοση σημαντικού αριθμού μαχητών των ουκρανικών δυνάμεων και ταυτόχρονα, επιτρέπει στη ρωσική πλευρά να κατανείμει καλύτερα τις δικές της δυνάμεις.

Το άλλο σημείο που φαίνεται να τροποποιεί τον συσχετισμό δύναμης, είναι οι μάχες στο Ντονμπάς. Και εδώ η τακτική είναι ουσιαστικά πρώτα η κατοχύρωση θέσεων, μετά ο συνεχής βομβαρδισμός και μετά η προσπάθεια να κινηθούν οι ρωσικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια να καταλάβουν κρίσιμες θέσεις, να ελέγξουν τους οδικούς άξονες που επιτρέπουν τον ανεφοδιασμό των ουκρανικών δυνάμεων και τελικά να δοκιμάσουν να τις περικυκλώσουν. Αυτό εξηγεί τη σημασία που είχε η μάχη για την Ποπάσνα ή αυτή που είναι σε εξέλιξη για το Σεβεροντονέτσκ. Γύρω από τέτοια σημεία συγκεντρώνονται σημαντικές ουκρανικές δυνάμεις και αντίστοιχα η προσπάθεια της ρωσικής πλευρά να τα καταλάβει.

Οι ουκρανικές δυνάμεις, παρότι διατηρούν μια ικανότητα να πλήττουν θέσεις σε ρωσικό έδαφος βορειότερα, δεν έχουν καταφέρει να αντικρούσουν τις ρωσικές κινήσεις στο Ντονμπάς και παραδέχονται ότι έχουν σημαντικές απώλειες όπως και ότι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν εκκένωση των αμάχων. Την ίδια στιγμή, παρότι υπάρχει μια συνεχής ροή εξελιγμένου πολεμικού εξοπλισμού, συμπεριλαμβανομένου και βαρέος πυροβολικού, από τη Δύση, δεν έχει καταφέρει να τροποποιήσει το συσχετισμό δύναμης, την ώρα που η Ρωσία προσπαθεί να στοχοποιήσει τους χώρους αποθήκευσής τους όπως και τις σιδηροδρομικές γραμμές τους που διευκολύνουν τη μεταφορά τους.

Τα όρια των κυρώσεων

Η έκκληση Ζελένσκι στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός να υπάρξουν ακόμη πιο αυστηρές κυρώσεις στη Ρωσία και ακόμη μεγαλύτερη παροχή όπλων, αποτύπωνε ακριβώς τον τρόπο που διαμορφώνεται ο συσχετισμός και που αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να οδηγεί σε ρωσική ήττα. Ωστόσο, οι κυρώσεις έχουν δείξει και αυτές τα όριά τους, καθώς χώρες εκτός Δύσης δεν ακολουθούν, την ώρα που σε αυτή τη φάση είναι αδύνατο για την Ευρώπη να προχωρήσει άμεσα σε ακόμη μεγαλύτερη οικονομική και ενεργειακή ρήξη με τη Ρωσία, όπως έδειξε άλλωστε η αποδοχή του συστήματος πληρωμών που υπέδειξε η Ρωσία παρά τις αρχικές αντιδράσεις.

Ούτως ή άλλη, η Ρωσία αυτή τη στιγμή έδειξε ότι μπορεί να αντέξει το οικονομικό κόστος του πολέμου, όπως φάνηκε και από τον τρόπο που έχει ενισχυθεί η ισοτιμία του ρουβλιού.

Ένα νέο μέτωπο σε σχέση με πιθανές κυρώσεις φαίνεται να ανοίγει σε σχέση με το ζήτημα της επισιτιστικής κρίσης, όπου η Ρωσία κατηγορείται για «εργαλειοποίηση» της επισιτιστικής κρίσης κατά τρόπο ανάλογο της «εργαλειοποίησης» της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από αυτήν. Ωστόσο, την ίδια στιγμή η ΕΕ δεν μπορεί να βρει κοινό τόπο ούτε καν στο εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο, μετά και τη σαφή άρνηση της Ουγγαρίας να συζητηθεί το θέμα στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ.

Περισσότερα όπλα ή επιστροφή σε κάποιου είδους διπλωματία;

Με τον τρόπο που κινούνται τα πράγματα θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι μεσοπρόθεσμα η Ρωσία είναι σε θέση, έστω και με σημαντικό κόστος, να πετύχει σημαντικό μέρος των «στενών στόχων της, καθώς θα έχει «απελευθερώσει» το μεγαλύτερο μέρος του Ντονμπάς και θα έχει καταστήσει την Αζοφική μια θαλάσσια περιοχή πλήρως υπό την κυριαρχία της.

Βεβαίως την ίδια στιγμή η διαμόρφωση μιας νέας «γραμμής επαφής» θα είναι αρκετά δύσκολη και με συχνές εντάσεις, «παραβιάσεις» κ.λπ. ιδίως εάν αναλογιστούμε την κλίμακα της δυτικής στρατιωτικής βοήθειας που έχει χορηγηθεί και εύλογα θα συνεχίζει να χορηγείται. Επιπλέον, οι κυρώσεις θα παγιωθούν, όπως και η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, διαμορφώνοντας μια αρκετά μεγάλη «θερμή» διαχωριστική γραμμή. Η γεωπολιτική, οικονομική και ως ένα βαθμό πολιτιστική διαίρεση της Ευρώπης θα παγιωθεί.

Και βέβαια το ερώτημα της ειρήνης θα είναι υπό διαρκή διακύβευση. Όχι μόνο γιατί στην ίδια την Ουκρανία προφανώς και θα υπάρχει ένας διαρκές αίτημα για προσπάθεια «ανακατάληψης» που κατά καιρούς μπορεί και να συναντά ευήκοα ώτα σε μια Δύση που βλέπει τον  Νέο Ψυχρό Πόλεμο όλο και πιο «θερμά», αλλά και γιατί θα με το είδος των ρήξεων που θα έχουν έρθει και την ακύρωση μηχανισμών διαχείρισης της έντασης, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αποτραπούν θερμές αντιπαραθέσεις σε μια σειρά από μέτωπα.

Τα οικονομικά και πολιτικά κόστη θα είναι μεγάλα και όχι μόνο για τη Ρωσία. Η ίδια η Ευρώπη μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο φάσμα σχεδίων για να διαχειριστεί τη νέα συνθήκη, με πρώτη προτεραιότητα την απεξάρτηση από τις ρωσικές ενεργειακές ροές, αλλά δεν παύουν να είναι «σχέδια έκτακτης ανάγκης», σχέδια με αρνητικές επιπτώσεις, την ώρα που ένα άνοιγμα ενός συνολικότερου κύκλου αντιπαραθέσεων, με «θέατρο» την Ευρώπη, απλώς θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, ιδίως όταν θα έχει κάπως εξαντληθεί η όποια νομιμοποιητική δυναμική της «πάλης ενάντια στα αυταρχικά καθεστώτα».

Αυτό γεννά και το ερώτημα εάν και σε ποιο βαθμό η επίγνωση όλων των τάσεων θα διαμορφώσει μια δυναμική υπέρ μιας επιστροφής σε μια πολιτική και διπλωματική διέξοδο και έναν ορίζοντα μιας συνολικότερης συνθήκης σταθερότητας, ιδίως στην Ευρώπη, ή εάν θα θεωρηθεί ότι η όποια ισορροπία θα είναι απλώς αυτή που θα διαμορφώνει η τροφοδοσία της Ουκρανίας με εξοπλισμό απέναντι στις ρωσικές κινήσεις. Με όλο το τίμημα σε ζωές που αυτό θα συνεπάγεται.

Όταν ο «Άλμπο» ήταν παιδί, δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί όσα του επιφύλασσε το μέλλον.

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Μοναχοπαίδι μιας Αυστραλής με ιρλανδική καταγωγή, μεγάλωσε χωρίς πατέρα, ζώντας φτωχικά με τη μητέρα του και τους γηραιούς γονείς της σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών, σε υποβαθμισμένο προάστιο του Σίδνεϊ.

Τα έφερναν με δυσκολία πέρα, έχοντας ως εισόδημα τη σύνταξη γήρατος των παππούδων του και τη σύνταξη αναπηρίας που έπαιρνε η μητέρα του, η οποία έπασχε από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Μέχρι τα 14 του, αυτό που είχε ως σταθερά ήταν ότι ήταν κομμάτι μιας ρωμαιοκαθολικής οικογένειας της εργατικής τάξης στη συντηρητική κοινωνία της Αυστραλίας και ορφανός από πατέρα.

Η μάνα του του είχε πει ότι ήταν ένας Ιταλός, ο Κάρλο Αλμπανέζι, που τον είχε γνωρίσει στην Ευρώπη, όπου παντρεύτηκαν σχεδόν αμέσως, αλλά ο θάνατος τους χώρισε -εξαιτίας ενός τροχαίου δυστυχήματος- λίγο μετά το γάμο.

Στην εφηβεία του έμαθε τελικά ότι αυτή ήταν η μισή αλήθεια.

Όπως του εκμυστηρεύτηκε η μητέρα του -που μέχρι τότε προσπαθούσε να τον προστεύσει από το κοινωνικό στίγμα του νόθου- ο «Άλμπο» ήταν πράγματι ο καρπός του έρωτά της με τον Κάρλο, καμαρότο στο πλοίο με το οποίο η Μεριάν είχε κάνει το 1962 το πρώτο και μοναδικό ταξίδι της στο εξωτερικό, από το Σίδνεϊ στο Σαουθάμπτον.

Όμως η συνέχεια της ιστορίας ήταν διαφορετική από αυτή που ήξερε από παιδί ο Άλμπο.

Οι γονείς του δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Οι δρόμοι τους χώρισαν έπειτα από λίγους μήνες. Και εκείνη επέστρεψε μόνη, ανύπαντρη και έγκυος στο Σίδνεϊ.

Παρ’ όλα αυτά, όταν το 1963 γέννησε τον Άλμπο (Άντονι είναι το κανονικό του όνομα) του έδωσε το επίθετο Αλμπανέζε.

Στο αίμα του κυλούσε άλλωστε, εκτός από ιρλανδικό, και ιταλικό αίμα -και πιθανόν και λίγο αλβανικό γενεαλογικά, όπως τουλάχιστον υποδηλώνει το πατρικό του επίθετο…

Από το περιθώριο, στην κεντρική πολιτική σκηνή

Για τον Άλμπο -όπως τον φωνάζουν από μικρό οι φίλοι και οι δικοί του- όλα αυτά ήταν πρώιμα μαθήματα ζωής, που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και αυτό που είναι σήμερα, στα 59 του χρόνια.

Κόντρα στις αντιξοότητες, έγινε ο πρώτος στην οικογένειά του που κατάφερε όχι μόνο να τελειώσει το γυμνάσιο, αλλά και το πανεπιστήμιο.

Σπούδασε οικονομικά στο Σίδνεϊ.

Ως φοιτητής είχε την πρώτη επαφή του με την πολιτική, στην οποία και αφοσιώθηκε.

Εντάχθηκε εξ αρχής στη νεολαία του Εργατικού Κόμματος της Αυστραλίας (ALP) και απέκτησε σύντομα ηγετική θέση, διατηρώντας στενούς δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αυστραλίας, κινήματα υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, πολύ πριν τη νομιμοποίησή του στη Νότια Αφρική και την πτώση του απαρτχάιντ.

Με το που πήρε το πτυχίο του, ο Άλμπο μεταπήδησε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής με το ALP το 1996.

Έκτοτε εκλέγεται ανελλιπώς.

Έγινε πρόεδρος της Βουλής.

Ανέλαβε υπουργικά πόστα -μάλιστα στο πλαίσιο επίσκεψης το 2009 στην Ιταλία ως υπουργός Μεταφορών και Υποδομών συνάντησε εκεί για πρώτη φορά τον πατέρα του, τον οποίο είχε ήδη αναζητήσει.

Το 2013 ο Αντόνιο Αλμπανέζε διορίστηκε αναπληρωτής πρωθυπουργός, αλλά πρόλαβε να παραμείνει στο αξίωμα μόλις για 83 ημέρες, καθώς το κόμμα του έχασε τις εκλογές εκείνης της χρονιάς από τον κεντροδεξιό Φιλελεύθερο-Εθνικό Συνασπισμό.

Έξι χρόνια μετά, εξελέγη αρχηγός των Εργατικών.

Στις εκλογές της 21ης Μαΐου οδήγησε το κόμμα του σε μια οριακή, αλλά παράλληλα ιστορική νίκη, ξαναφέρνοντάς τους στην εξουσία έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια στην αντιπολίτευση.

Τη Δευτέρα, σε ηλικία 59 ετών, ορκίστηκε 31ος πρωθυπουργός της Αυστραλίας: ο πρώτος Αυστραλο-ιρλανδο-ιταλός στην ιστορία. Είναι επίσης ο πρώτος διαζευγμένος.

Σύμβολο για πολλούς του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της χώρας, χρόνια αγωνιστής ο ίδιος κατά της ανισότητας υπέρ των απογόνων των Βρετανών αποίκων, ο Άντονι Αλμπανέζι φρόντισε να έχει στο πλάι του στην επινίκια ομιλία του την γερουσιαστή Πένι Γουόνγκ.

Τη νέα υπουργό Εξωτερικών και επικεφαλής της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Γερουσία, η οποία γεννήθηκε στη Μαλαισία από Μαλαισιανό πατέρα και μητέρα Αυστραλή.

«Νομίζω ότι αυτό είναι καλό», σχολίασε ο Άλμπο.

«Κάποιος που δεν έχει αγγλοκέλτικο επίθετο είναι ο αρχηγός της κυβέρνησης στη Βουλή και κάποια με επίθετο Γουόνγκ είναι το πλέον υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος στη Γερουσία»…

Δύσκολος δρόμος μπροστά

Όπως ο ίδιος διακήρυξε, στόχος του δεν είναι να διχάσει, αλλά να λειτουργήσει ενωτικά για όλους στην Αυστραλία.

Όσοι τον ξέρουν, τον χαρακτηρίζουν ρεαλιστή και εξισορροπιστή -κάτι που έχει αποδείξει κατά τη δύσκολη θητεία του ως πρόεδρος της Βουλής.

Βασικός στόχος του, λέει, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, την αναγκαιότητα για την οποία άλλωστε ένιωσε στο πετσί του από μικρός.

Στην προεκλογική εκστρατεία τους, οι Εργατικοί υποσχέθηκαν μεταξύ άλλων νέες θέσεις εργασίας και καλύτερες αμοιβές με ισότητα των φύλων.

Στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων και των οικογενειών εν μέσω εκτίναξης του κόστους διαβίωσης. Κατασκευή 30.000 νέων κοινωνικών και οικονομικά προσιτών κατοικιών σε μία πενταετία.

Καλύτερη και χωρίς αποκλεισμούς δημόσια υγειονομική περίθαλψη, βελτίωση των συνθηκών στους οίκους ευγηρίας.

Πράσινη πολιτική, με αυστηρότερους στόχους μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Τα ηττημένα στην κάλπη πρώην κυβερνώντα συντηρητικά κόμματα ήδη τον περιμένουν στη «γωνία», περιμένοντας το πότε ο νέος κεντροαριστερός πρωθυπουργός θα στραβοπατήσει στο οικονομικό «ναρκοπέδιο» που του άφησαν έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία στην εξουσία.

Σήμερα, η Αυστραλία έχει αυξημένο έλλειμμα και χρέος, ως αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης δαπανών και των αναποτελεσματικών πακέτων στήριξης, πολύ πριν ενσκήψει η πανδημία της COVID-19.

Σχεδόν άγνωστος εν τω μεταξύ στο εξωτερικό, ο Αλμπανέζε έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει μία σειρά διεθνών προσκλήσεων στην «καυτή» γεωγραφική «γειτονιά» της Αυστραλίας.

Η συμμαχία με τις ΗΠΑ είναι παγιωμένη και αναμφισβήτητη. Οι σχέσεις με την Κίνα ιδιαίτερα τεταμένες.

Η συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε ο Άλμπο να κάνει το διπλωματικό ντεμπούτο του την επομένη κιόλας της επίσημης ανάληψης των καθηκόντων του, παριστάμενος στη σύνοδο κορυφής της ομάδας Quad (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδία, Αυστραλία) στο Τόκιο, αλλά έχοντας και την πρώτη κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος να ασκήσει με όραμα και ρεαλισμό τα πρωθυπουργικά καθήκοντά του, με γνώμονα το καλό της χώρας.

Μέχρι και την αναχώρηση για το Τόκιο χθες το απόγευμα εν τω μεταξύ δεν ήταν ακόμα σαφές εάν οι Εργατικοί θα εξασφάλιζαν πλειοψηφία στη νέα ομοσπονδιακή Βουλή, καθώς την καταμέτρηση καθυστερούσαν οι επιστολικές ψήφοι.