Κηδεία Διονύση Σαββόπουλου: Ο επικήδειος του Σταμάτη Φασουλή

«Διονύση μου τι πράγματα είναι αυτά αγόρι μου; Έτσι είπαμε ξαφνικά ένα unpluged. Αν και εδώ ήρθα μιλώντας σου για τελευταία φορά, τουλάχιστον παρόντος σου, ήρθα για να λυθεί μια παρεξήγηση των τελευταίων ημερών. Ακούω παντού, ακούμε όλοι δηλαδή ότι το τραγούδι φεύγοντας ο Διονύσης έγινε πιο φτωχό. Λάθος. Ο Διονύσης αφήνει, μάλλον εσύ αφήνεις ένα ελληνικό τραγούδι, όχι πλούσιο, πάμπλουτο. Δεν ξέρω αν χωρίς εσένα θα ήταν τόσο πλούσιο. Εκεί θα ήταν λίγο πιο φτωχό, για να μην πω περισσότερο» δήλωσε στον επικήδειο λόγο του για τον Διονύση Σαββόπουλο ο Σταμάτης Φασουλής.

Παράλληλα, ο Σταμάτης Φασουλής από την Μητρόπολη Αθηνών όπου τελείται η εξόδιος ακολουθία ανέφερε: «Το αγάπησες πολύ το ελληνικό τραγούδι. Πάρα πολύ. Θυμάμαι όταν κάναμε το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», “ποτέ μη βάλετε ποτέ τον τόνο”, έλεγε να είναι και ζητώ και ζήτω το ελληνικό τραγούδι. Γιατί εσύ ήσουνα Διονύση, ότι αποθεώνεις το αποζητούσες, συγχρόνως και παιδί και δάσκαλος. Θυμάμαι όταν το κάναμε λοιπόν, θυμάμαι αυτό το σπίτι που κάθε εβδομάδα έπρεπε να γράψουμε ένα κείμενο, το editorial ας πούμε της εκπομπής και τη σκαλέτα, ποτέ δεν την τήρησε, αλλά εμείς την κάναμε και γράφαμε το κείμενο. Καθόμαστε τρεις ώρες για να γράψουμε αυτό το κείμενο των τριών σελίδων που θα καθόριζε τη στάση απέναντι στο θέμα της εβδομάδας και από τις τρεις ώρες στις τρεις παρά δέκα μιλάγαμε για τις ζωές μας. Τα τελευταία δέκα λεπτά έλεγε “έλα, έλα τώρα να γράψουμε, έλα να γράψουμε, έλα να γράψουμε”. Και δεν καταλάβαινα τότε ότι συζητάγαμε για τις ζωές μας ή μάλλον συζητάγαμε για τη ζωή. Γιατί αυτό που θέλαμε και που ήθελε περισσότερο αυτός να ακουμπήσει στην τέχνη ήταν η ζωή. Δεν ήταν η τέχνη, δεν ήταν το τραγούδι. Ήθελε τη ζωή να τη μεταφέρει στο τραγούδι. Και τη μετέφερε. Αυτό έκανε. Έπαιρνε ένα ελάχιστο, μια φωτογραφία, μια κίνηση, “με τις φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι. Τώρα τι λέει αυτό; Μια φλούδα της κουζίνας, το μαχαίρι. Και ξαφνικά γινόταν ένας μεγάλος, ένας λαμπρός πάμφωτος στίχος στο τραγούδι του. Το καλοκαίρι έπαιρνε το τίποτα και το έκανε άπαν. Ήταν πολύ σημαντικός μάλιστα εκεί. Τότε έμενα σε ένα σπίτι σκαρφαλωμένο στο Λυκαβηττό, στην Κοσμά Μελωδού και περνώντας από τη μια μεριά στην άλλη, από την πίσω μεριά, έβλεπε την οδό του Νικηφόρου Ουρανού και μου έλεγε να δεις που θα αποδειχθεί πάντα νικηφόρος ο ουρανός. Ναι, απεδείχθη».

Δηλώνοντας συγκινημένος, ο Σταμάτης Φασουλής ανέφερε ότι δεν θέλει να κλάψει: «Διονύση είμαι λίγο συγκινημένος. Φυσικό είναι. Δεν θα το ήθελα. Δεν θα ήθελα να κλάψω, όπως δεν έκλαψα και για τη μητέρα μου. Θα είναι σαν να παραδέχομαι ότι έφυγες. Δεν με συμφέρει. Δεν με συμφέρει καθόλου. Θα το κρατήσω έτσι και δεν θα σου πω αντίο. Θα σου πω Καλή αντάμωση. Καλή αντάμωση στο περιβόλι του Ουρανού σου. Καλή αντάμωση».