Κομοτηνή: Επιστροφή στο χωριό – ert.gr

Τέσσερα χρόνια ζωής στο χωριό συμπλήρωσε η κα Νικολέτα Πετκίδου ήταν, όπως λέει, μια συνειδητοποιημένη απόφαση μετά από πολλά χρόνια ζωής στην πόλη και εφόσον πρώτα ολοκληρώθηκε ένας κύκλος : με το μεγάλωμα των παιδιών, με τις σπουδές και την επαγγελματική αποκατάσταση.

Μπείτε στην ομάδα μας στο WhatsUP και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

« Είπαμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε πια στην Κομοτηνή. Επιλέγεις να ζεις μια ζωή φυσιολογική, μακριά από τον θόρυβο. Μέναμε στην Βενιζέλου με τα πολλά café bar, δεν είχαμε την επιλογή του καλού ύπνου ή της καλής διαμονής και είπαμε: «τέλος, ως εδώ πάμε στην Μαρώνεια!», σε έναν τόπο διαχρονικά ευλογημένο.»

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Η ζωή σε έναν ιστορικό οικισμό όπως η Μαρώνεια δεν είναι ποτέ βαρετή. «Εκεί έχεις να κάνεις πάρα πολλά πράγματα» δηλώνει η κα Πετκίδου και εξηγεί: «Να αναδείξεις έναν πολιτισμό ξέχωρο από όλη την υπόλοιπη Ροδόπη. Υπήρχε μια αστική κοινωνία που δεν την βρίσκουμε αλλού, άνθρωποι προικισμένοι, μια ιστορία που λόγω των συνθηκών «κατεδαφίστηκε». Είναι στο χέρι μας να πούμε ότι δεν «κατεδαφίστηκε» , αλλά συνεχίζει να υπάρχει. Ένα άτομο που έχει συνηθίσει να προσφέρει μπορεί να προσφέρει παντού.»

Τέσσερα χρόνια μετά δηλώνει με βεβαιότητα ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει κάποιος εφόσον είχε τη δυνατότητα να το κάνει.  «Όλοι λέμε ότι είναι ωραίο να ζεις εκτός μεγάλων αστικών κέντρων, αλλά όταν έχεις υποχρεώσεις δεν μπορείς να το κάνεις , ακόμη κι αν το θέλεις πάρα πολύ. Όταν βγαίνω έξω και βλέπω ένα πράσινο να με περικλείει από παντού, το βράδυ να ακούω μόνο αηδόνια και τίποτα άλλο, τότε ζω κάτι που δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τίποτα άλλο.» δηλώνει η κα Πετκίδου που από την βοή της πόλης βρέθηκε να απολαμβάνει τους ήχους της Φύσης.
Όσον αφορά στην αναζωογόνηση της υπαίθρου; «Είναι θέμα πολιτικών αποφάσεων» τονίζει η κα Πετκίδου και σημειώνει πως είναι και Θέμα διεκδίκησης και των ίδιων των κατοίκων. « Σε όσα μέρη έχουμε πάει και βλέπουμε μια αναζωογόνηση ξεχωριστή και λέμε πώς το πετύχατε αυτό; Μας απαντούν πάντα «επειδή το θέλαμε εμείς» . Επομένως, αν εγώ ως κάτοικος της Μαρώνειας δεν το διεκδικήσω, τότε κανείς δεν θα μου το δώσει. Πιστεύω ότι είναι και θέμα πολιτικών αποφάσεων. Όταν ένα κράτος κινείται γύρω από τα αστικά κέντρα, γύρω από την Αθήνα, τότε αφήνει μια επαρχεία να παρακμάζει κυριολεκτικά, κάτι που το διαπιστώνω με τις περιοδείες, βλέποντας χωριά με τα καφενεία κλειστά ή εκεί που λειτουργεί ένα καφενείο να υπάρχουν τρεις γέροντες.»

Τέλος, δεν παραλείπει να στείλει το μήνυμά της σε εκείνους που σκέφτονται να κάνουν ότι έκανε εκείνη με τον σύζυγό της πριν τέσσερα χρόνια. « Να το κάνουν γιατί πλέον δεν έχουμε τις επιλογές εκείνες που είχαμε πριν δεκαπέντε –είκοσι χρόνια, όπου μπορούσαμε να πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Θεωρώ ότι ο Πρωτογενής Τομέας είναι πάρα πολύ σημαντικός για την Ελλάδα . Είμαστε ένας ευλογημένος τόπος που μπορούμε να παράξουμε τα πάντα, αρκεί να γυρίσουμε λίγο στην λογική: Μένω στον τόπο μου και το κάνω με επιστημονικό τρόπο. Μπορούν οι νέοι που έχουν σπουδάσει να πάνε δύο βήματα πιο κάτω την παραγωγή, αρκεί πάντα να υπάρχει θέληση.»
Φώτο: Νικολέτα Πετκίδου ρεπορτάζ κείμενο φωτογραφία: Μαρία Νικολάου

Μοιράσου το άρθρο: