«Κονιτσιούα» στη «Γκίρισα» λένε 17 ταινίες

Η Ιαπωνία έπεφτε πολύ μακρινή για τους Δυτικούς κινηματογραφόφιλους τις προηγούμενες δεκαετίες, με αποτέλεσμα η Ιαπωνική κουλτούρα, παράδοση και γλώσσα να μοιάζουν στον μέσο Έλληνα απλά γραφικές. Με τα μεγάλα Ιαπωνικά στούντιο να εστίαζουν με εσωστρέφεια για πολλές δεκαετίες αποκλειστικά στην εκμετάλλευση των παραγωγών τους στην εγχώρια αγορά και να αποφεύγουν την προώθηση των έργων στο εξωτερικό, χρειάστηκαν μερικοί εμβληματικοί σκηνοθέτες και κάποια τολμηρά φεστιβάλ που θα πρόβαλλαν τις ταινίες τους ώστε η διανομή τους να ξεφύγει το όριο των Ιαπωνικών νησιών. Οι Ιάπωνες κινηματογραφιστές, συνέχιζαν «ταπεινά» την βιομηχανική παραγωγή ενός, δύο και τριών τίτλων, ανύποπτοι πως έγραφαν πολλές από τις πιο σημαντικές σελίδες της Ιστορίας της Κινηματογραφικής Τέχνης. 

Ο σαγηνευτικός, αινιγματικός και για κάποιους «άγνωστος» κόσμος του Ιαπωνικού Κινηματογράφου, έρχεται στις μεγάλες οθόνες με ταινίες, ως επί το πλείστον, πλήρως αποκατεστημένες σε ψηφιακά αρχεία 4Κ. Όλοι οι κλασσικοί δημιουργοί της Ιαπωνίας, αλλά και νεότεροι με ίδιο καλλιτεχνικό εκτόπισμα, συγκεντρώνονται για να  χαρίσουν μοναδικές κινηματογραφικές εμπειρίες που θα συγκλονίσουν.

Ακίρα Κουροσάβα, Μίκιο Ναρούσε, Σοσέι Ιμαμούρα, Κένζι Μιζογκούτσι, Γιασουχίρο Όζου, Κον Ιτσικάουα, Κιγιόσι Κουροσάουα, Τακάσι Μίικε, Τεϊνοσουκε Κινουγκάσα, Χιρόσι Τετσιγκαχάρα & Μασάκι Κομπαγιάσι, σε ένα καλοκαίρι-αφιέρωμα στους Ιαπωνικούς κινηματογραφικούς θησαυρούς που θα  μείνει αξέχαστο.

Κλασικές και αγαπημένες ταινίες του παγκόσμιου σινεμά τις οποίες υπογράφουν  κορυφαίοι Ιάπωνες δημιουργοί. Οι  ταινίες του αφιερώματος συγκαταλέγονται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και αποτελούν ανεξίτηλα στον χρόνο κινηματογραφικά διαμάντια.

Αναλυτικότερα οι ταινίες του αφιερώματος:

ΡΑΣΟΜΟΝ – Γνωστό και ως Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Μια από τις σημαντικότερες ταινίες του Άκιρα Κουροσάβα που κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας καθώς και το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας.

Ο «Ρασομόν», η ταινία που η ιαπωνική κριτική περιφρόνησε, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 1951 και συνέβαλε στη διεθνή αναγνώριση του Κουροσάβα. Πέρα από τον ανατολίτικο εξωτισμό της, πρόκειται για μια μοντέρνα σε σύλληψη ταινία, όπου κάθε αφήγηση έχει το δικό της στυλ και τη δική της γοητεία. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, με τα αξέχαστα πλάνα των ακτίνων του Ηλίου να προσπαθούν να φωτίσουν τη σκοτεινιά του δάσους. Επίσης, εντύπωση κάνει η μουσική, που στηρίζεται σε μια ιαπωνική ενορχήστρωση του «Μπολερό» του Ραβέλ, και επαναλαμβάνεται σε τέσσερις παραλλαγές, όπως ακριβώς είναι τα τέσσερα αφηγήματα της ταινίας. Η δε έκφραση φαινόμενο Ρασομόν, αποτελεί πλέον κομμάτι της νομικής αργκό για την περιγραφή αντιφατικών καταθέσεων. Είναι επίσης το έργο που γνώρισε σε όλο τον κόσμο την εμβληματική φιγούρα του Τοσίρο Μιφούνε, που έμελλε να γίνει σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης κινηματογραφίας.

Το «Ρασομόν» παραμένει ένα αριστούργημα ταύτισης φόρμας και περιεχομένου, σύγκλισης πολιτισμών, ένα απολύτως ανθρωποκεντρικό έργο που θέτει, με τον δικό του τρόπο, μέσα από την ιαπωνική παράδοση του Καμπούκι και του Νο αλλά και τη μοντέρνα δυτική κουλτούρα, ερωτήματα που μας αφορούν ως άτομα και ως κοινωνία.

Τρέιλερ

ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΑΜΜΟΛΟΦΟΥΣ

Το αριστούργημα του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα κυκλοφόρησε σχεδόν πριν 60 χρόνια, ήταν υποψήφιο για Όσκαρ σκηνοθεσίας και καλύτερης ξένης ταινίας και κέρδισε το ειδικό βραβείο κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών το 1964.

Μια από τις μεγάλες στιγμές της κινηματογραφικής δημιουργίας στη δεκαετία του ‘60 κι η μεγάλη αποκάλυψη στη Δύση της σουρεαλιστικής, ιδιοσυγκρασιακής θεώρησης του κόσμου από τον Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Σε αντίθεση με κάποιες αλληγορικές ταινίες που χάνουν τη μαγεία τους με την επανάληψη, η «Γυναίκα στους αμμόλοφους» διατηρεί την πρωτοτυπία της, γιατί αποτελεί μια άψογη θεματολογική ενότητα, με κορυφαίο στιλ και πρωτοτυπία.

Ένας άντρας και μια γυναίκα υποβάλλονται στο ίδιο καθήκον και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Από αυτούς εξαρτάται όλη η κοινότητα και κατά συνέπεια ο μικρόκοσμος ολόκληρος που ορίζουν ως κόσμο. Ένας ερασιτέχνης εντομολόγος αφήνει το Τόκιο, για να μελετήσει σπάνια έντομα όταν θα βρεθεί αρχικά από επιλογή και εν συνεχεία αφοπλισμένος, αιχμάλωτος μιας γυναίκας που η παράδοση δεν της επιτρέπει να είναι μόνη.

Mια από τις πιο πυρετώδεις, όσο και αισθαντικές απεικονίσεις της μάχης των φύλων στην ιστορία του σινεμά και συνάμα μια εφιαλτική παραβολή του καθημερινού Σισύφειου αγώνα για ζωή.

Ο Χιρόσι Τεσιγκαχάρα αποτελεί μια εντελώς ξεχωριστή όσο και μοναχική περίπτωση στην Ιστορία της Παγκόσμιας κινηματογραφικής δημιουργίας. Οι ταινίες του μπορούν να ιδωθούν σαν παραβολές για την ανθρώπινη ύπαρξη, οι Καφκικοί ήρωες (και ηρωίδες) υπό τη συνεχή απειλή ενός (συχνά αδιόρατου) κινδύνου, μέσα σε μια αινιγματική, οφιοειδή πλοκή, βουτηγμένοι στον απίστευτης εικαστικής δυναμικής ασπρόμαυρο κόσμο της κάμερας του Σεγάουα, βάζοντας στο επίκεντρο του επιστημονικού διαλόγου ενός κόσμου που έψαχνε απαντήσεις στα ερωτήματα, σχετικά με την ταυτότητα, την ανθρώπινη ύπαρξη και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου στην αστική κοινωνία. Το σινεμά του Τεσιγκαχάρα είναι πάντοτε αισθαντικό, σχεδόν απτό. Η ακαταμάχητη ατμόσφαιρα των εικόνων και των ήχων, εξακολουθεί να αποτελεί μια γοητευτική παγίδα για το μυαλό και τις αισθήσεις του σύγχρονου θεατή. Στο τέλος πάντοτε ένα μυστήριο παραμένει συναρπαστικό και αειθαλές. Προφανώς, αυτή η ταινία, σκοπό έχει να συμβολίσει την εμμονή του άντρα και την αποξένωση που νιώθει από τις απαιτήσεις και την καταπίεση του περιβάλλοντός του. Η ψυχή του ατόμου δοκιμάζεται σ’ αυτήν την υπαρξιακή διάσταση και οδηγείται σε παραίτηση και άνευ όρων παράδοση.

ΟΥΓΚΕΤΣΟΥ ΜΟΝΟΓΚΑΤΑΡΙ

Το απόλυτο μυθικό αριστούργημα του Κέντζι Μιζογκούτσι κερδίζει Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Ο Γκοντάρ και ο Ρομέρ αποκάλεσαν το «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» αριστούργημα, ομότιμο των ταινιών του Ντράγιερ, του Μπέργκμαν και του Γκρίφιθ· ένα κλασσικό έργο τέχνης του σινεμά.

Το «Ουγκέτσου Μονογκατάρι» αποδίδεται κατά λέξη ως «Η ιστορία της υγρής, θολής σελήνης». Θεωρείται η επιτομή του έργου του Μιζογκούτσι, η ταινία που συγκεντρώνει την αισθητική του θέση απέναντι στον κινηματογράφο· κατά πολλούς μια βασανισμένη αυτοβιογραφία, για όλους, μια από τις ομορφότερες στιγμές της Ιστορίας του παγκόσμιου σινεμά. Αν και μοιάζει με μια ιστορία φαντασμάτων, όπως και όλες οι δημιουργίες του, το φανταστικό βυθίζεται στην πιο αμείλικτη πραγματικότητα, περιγράφοντας μια ιστορία για τα πάθη, τα όνειρα, την μοίρα των ανθρώπων. Με ευκολία καταφέρνει να είναι επικό και λυρικό μαζί, μια «ομηρική» περιπέτεια για την πίστη και την αυταπάρνηση σε έναν περίπλοκο κόσμο.

ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Το θέατρο Καμπούκι συναντά τη μεγάλη οθόνη στο ιδεόγραμμα του έρωτα από τον μετρ Κέντζι Μιζογκούτσι. Οι «Σταυρωμένοι Εραστές» πρόκειται για μια σιασκευή ενός θεατρικού έργου που συνδυάζει το θέατρο Καμπούκι με το θέατρο μαριονετών Μπουνράκου, γραμμένο από τον Τσικαμάτσου Μονζαέμον, διάσημο συγγραφέα του 17ου αιώνα. Το θέμα της ταινίας είναι η ιστορία ενός ζευγαριού στη φεουδαρχική Ιαπωνία. Στο Κυότο του 17ου αιώνα, η Οσάν, γόνος μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας, έχει παντρευτεί για λόγους συμφέροντος τον Ισούν, έναν εύπορο και φιλοχρήματο άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας. Ο Μοχέι, ένας από τους υπαλλήλους του άνδρα της είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της. Oταν η Οσάν κατηγορείται ψευδώς ότι είναι ερωμένη του, αναγκάζονται να το σκάσουν μαζί και γρήγορα αποκαλύπτουν ο ένας τον έρωτά του για τον άλλο. Όπως συνοπτικά έχει γραφτεί για την ταινία: «Οι ελάχιστες στιγμές που κλέβουμε από το θάνατο, είναι οι γλυκύτερες τις ζωής μας».

ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ΣΑΝΣΟ

Με τον «Επιστάτη Σάνσο», ο Κέντζι Μιζογκούτσι κερδίζει τον Αργυρός Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας. Στη μεσαιωνική Ιαπωνία ένας πράος και φιλεύσπλαχνος κυβερνήτης με καλό χαρακτήρα, θα εξοριστεί. Η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά, ο γιος του και η κόρη του, αποφασίζουν να τον επισκεφθούν. Στο δρόμο θα τους επιτεθούν ληστές. Η μητέρα τους πουλιέται σαν πόρνη και τα δύο παιδιά σα σκλάβοι στον παντοδύναμο και αυταρχικό επιστάτη Σάνσο. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και, μετά από πολλά χρόνια, θα καταφέρουν να δραπετεύσουν, αφού ο γιος θα κερδίσει βαθμιαία την εύνοια του Σάνσο. Θα ψάξουν να βρουν τη μητέρα τους και όλοι μαζί θα αποτίσουν φόρο τιμής στον πατέρα τους.

ΑΣΤΡΑΠΗ

Η ταινία του Μίκιο Ναρούζε, διανέμεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και έχει θεωρηθεί ως ένα κρυφό διαμάντι της Ιαπωνικής τέχνης. Η «Αστραπή» περιγράφει την ιστορία της Kiyoko, μιας νεαρής γυναίκας που κατάφερε με επιτυχία να διακόψει τη σχέση της με τη δυσλειτουργική οικογένειά της που προσπαθούσε, παρά τη θέλησή της, να της κανονίσει έναν γάμο με έναν δυσάρεστο άντρα.

και

ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ, ΜΙΚΡΗ ΑΔΕΡΦΗ

Άλλη μια ταινία του Μίκιο Ναρούζε σε πρεμιέρα στην Ελλάδα. Το «Μεγάλος Αδελφός, Μικρή Αδελφή» αφηγείται την ιστορία της μεγαλύτερης κόρης μιας αγροτικής οικογένειας που επιστρέφει έγκυος στο σπίτι, δοκιμάζοντας μερικούς ήδη αδύναμους οικογενειακούς δεσμούς. Ο Naruse καταγράφει με τη σημαντική δεξιότητά του στην απεικόνιση της δυναμικής του νοικοκυριού, κινηματογραφόντας την Kyô σε καθημερινές στιγμές, στις οποίες στη συνέχεια εισβάλλει ο κακότροπος μεγαλύτερος αδερφός της, του οποίου η αρχικά κωμική, ωμή παρουσία αυξάνεται όλο και πιο πολύ με απειλητικό τρόπο όσο εξελίσσεται η ιστορία.

https://www.imdb.com/title/tt0045507/

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΗ ΣΚΑΛΑ

Πρόκειται για τη διασημότερη ταινία του σπουδαίου Μίκιο Ναρούζε, ένα διεισδυτικό τρυφερό γυναικείο πορτραίτο, μια απλή και σαρωτική σπουδή μιας γυναίκας σε αδιέξοδο, στη μεταπολεμική Ιαπωνία.

Γυρισμένη σε απολαυστικό ασπρόμαυρο σινεμασκόπ, με ψυχολογική ανάλυση όλων των επιπέδων και την λεπτομερή αβίαστη κινηματογράφηση του, το «Η Γυναίκα Ανεβαίνει τη Σκάλα» είναι ένα απόλυτα μοντέρνο έργο που υπερβαίνει τις συμβάσεις του μελοδράματος φέρνοντας την ταινία ανάμεσα στα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα ενός «καθαρόαιμου» Ιαπωνικού κινηματογράφου

Η χήρα Κέικο (Χιντέκο Τακαμίν) είναι αγαπητή και καλοπληρωμένη οικοδέσποινα ενός μπαρ, αλλά οι άπληστοι συγγενείς και οι ασύνετες σχέσεις την αφήνουν μονάχη της να αντιμετωπίζει χρέη και υποχρεώσεις. Όλα αυτά ενώ δεν είναι πλέον νεαρή γυναίκα, καθώς αναζητά μια ρομαντική και οικονομική σταθερότητα.

Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ

Η Ιαπωνική προσέγγιση στο μεγαλύτερο Βρετανό θεατρικό συγγραφέα από τον Τεϊνοσούκε Κινουγκάσα που κερδίζει Όσκαρ κουστουμιών και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Εν μέσω επικής, βίαιης ίντριγκας στην Ιαπωνία του 12ου αιώνα, ένας αυτοκρατορικός πολεμιστής ερωτεύεται μια κυρία σε αναμονή. Αφού ανακαλύπτει ότι είναι παντρεμένη, γίνεται φρενήρης στις προσπάθειές του να κερδίσει τον έρωτά της. Η ταινία του Kinugasa, ένας πρώιμος θρίαμβος της έγχρωμης κινηματογραφίας στην Ιαπωνία, είναι μια αξέχαστη, τραγική ιστορία εμμονής και ανεκπλήρωτου πάθους.

και

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑΡΑΓΙΑΜΑ

«Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα» είναι μια ελεγεία πάνω στην τραγική φύση του ανθρώπου, την επίπονη εμπειρία του αποχαιρετισμού και παραμένει ένας στοχασμός πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις με τη ματιά του Κισούκι Κινοσιτά.

Η ιστορία αφηγείται την κρυφή παράδοση ενός ορεινού χωριού της Ιαπωνίας, σύμφωνα με την οποία οι απόγονοι εκείνων που ξεπερνούν τα 70 τους χρόνια είναι υποχρεωμένοι να κουβαλήσουν τους γονείς τους ως την κορυφή του όρους Ναραγιάμα, και να τους εγκαταλείψουν εκεί, ώσπου να πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα.

Η ταινία αποτελεί μια ξεκάθαρη αμφισβήτηση των παραδόσεων, μια ελεγεία πάνω στην τραγική φύση του ανθρώπου και στην επίπονη εμπειρία του αποχαιρετισμού. Είναι ένα αριστούργημα που βασίζεται εν μέρει στο μύθο, και κυρίως στην σκηνοθετική προσέγγιση του Κινοσίτα. Πρόκειται για μια ιδιαιτέρως σκληρή ιστορία, που καταπιάνεται συμβολικά και ρεαλιστικά με τη θανάτωση των ηλικιωμένων, των ταλαιπωρημένων, αυτών που αποτελούν «βάρος» στην κοινωνία και την οικογένεια τους. Ο Γεροντόβραχος, στον Παρνασσό, ήταν ο βράχος στον οποίο έπεφταν οι ηλικιωμένοι όταν ένιωθαν ότι επιβαρύνουν την κοινωνία.

KWAIDAN – ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ

Το «Kwaidan» του Μασάκι Κομπαγιάσι είναι μια ανθολογία Ιαπωνικών Λαϊκών Μύθων που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και το ειδικό βραβείο της επιτροπής των Καννών.

Πρόκειται για μια από τις πλέον κλασσικότερες ταινίες υπερφυσικού τρόμου. Το «Kwaidan» χωρίζεται σε τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες, εμπνευσμένες από κείμενα του Έλληνα Λευκαδίου Χερν. Δανειζόμενος ο συγγραφέας τον τίτλο του έργου από μία από τις ιστορίες, ο Μασάκι Κομπαγιάσι ενσωματώνει τις διασημότερες ιστορίες φαντασμάτων από την ιαπωνική παράδοση, όπως εκείνη της «Γιούκι-Όννα» (της «γυναίκας του χιονιού») και του «Μίμι-Νάσι-Χόιτσι», παραπέμποντας άλλοτε σε όνειρο και άλλοτε σε εφιάλτη.

Ο Μασάκι Κομπαγιάσι ήταν Μαρξιστής Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Είναι περισσότερο γνωστός για την κοινωνική κριτική που άσκησε στην φεουδαρχική Ιαπωνική κοινωνία, καθώς και σε όλα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την Ιαπωνία, όπως η αριστοκρατία, ο μιλιταρισμός, η τυπολατρία, τα παρωχημένα πρότυπα ηθικής ακεραιότητας και οι Ιαπωνικές παραδόσεις.

ΜΑΥΡΗ ΒΡΟΧΗ

Η «Μαύρη Βροχή» του Σοσέι Ιμαμούρα, κερδίσει 26 διεθνή βραβεία με την αντιπολεμική ταινία του για τη Χιροσίμα.

Ο Ιμαμούρα αποφεύγει διακρίτικά τόσο την καταγγελία, όσο και το μελόδραμα. Ο θάνατος γεννιέται από την ίδια τη φύση, που αγκαλιάζει ήσυχη και αθώα τους ήρωες. Άλλωστε και η βόμβα αντιμετωπίζεται σαν ένα φυσικό γεγονός. Όσοι αναφέρονται σ’ αυτην, την αποκαλούν πάντα «η λάμψη». Φέρνοντας περισσότερο στον νου τον «Καταδικασμένο» του Κουροσάβα παρά την «Επόμενη Μέρα», η «Μαύρη Βροχή» είναι μια ταινία πάνω στην ομορφιά των εφήμερων στιγμών και όχι στην εγκατάλειψη εμπρός στον επερχόμενο θάνατο. Και ο Ιμαμούρα διαλέγει τους ασπρόμαυρους, διακριτικούς τόνους μιας μπαλάντας, παρά ένα εμβατήριο-καταγγελία μιας εθνικής τραγωδίας.

ΚΥΜΑΤΙΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Ένα από τα υπέροχα έγχρωμα αριστουργήματα του Γιασουχίρο Όζου που σίγουρα ενέπνευσαν τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο στο «Θίασο» του. Είναι η ιστορία ενός μπουλουκιού ηθοποιών Καμπούκι που αγωνίζονται καθημερινά σε ένα παραθαλάσσιο χωριό. Πρόκειται για ένα σπάνιο διαμάντι του Όζου που θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΝΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥ

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα διανεμηθεί επίσης η ταινία «Η Εκδίκηση ενός Ηθοποιού», το κομψό ιαπωνικό κλασικό αριστούργημα,που δείχνει πως ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί θεατρικές τεχνικές για να σχεδιάσει τους θανάτους των εχθρών του. Πρόκειται για ένα δυναμικό, άκρως κομψό θρίλερ που αφηγείται τις σχέσεις σε μια θεατρική ομάδα kabuki αλλά και το πως η γνώση των θεατρικών τραγικών ενσωματώνεται στην καθημερινότητα τους.

Η ρευστή, ονειρική φύση της αφήγησης, αντικατοπτρίζεται στη λεπτή ερμηνεία του Hasegawa ως Yukinojo, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη γήινη, κωμική ανατροπή που φέρει ο Yamitaro. Ο Yukinojo είναι μια φιγούρα τόσο αιθέρια όσο και το ίδιο το θέατρο: στην αξέχαστη τελική σκηνή απομακρύνεται από τη ζωή του στη σκηνή, αφήνοντας στο κοινό του τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις που έχουν πάρει από τις παραστάσεις του.

και

FIRES ON A PLAIN

Το «Fires on a Plain» είναι το αντιπολεμικό αριστούργημα του Κον Ιτσικάουα που παρουσιάζει ένα αγωνιώδες πορτρέτο των Ιάπωνων στρατιωτών που έχουν εγκλωβιστεί στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα τόπο που δεν τους επιτρέπει να καταπιέσουν ή να διαχειριστούν την ψυχολογική και σωματική λήθη. Αρνούμενος τη θεραπεία για φυματίωση, ο στρατιώτης Ταμούρα ταξιδεύει σε ένα άγνωστο τοπίο των Φιλιππίνων, συναντώντας μια ολοένα και πιο εξευτελισμένη «διατομή στρατιωτών» του Αυτοκρατορικού Στρατού, που τελικά ενδίδουν στην πιο τρομακτική λαχτάρα όλων.

και

και

CURE

Το «Cure» είναι ένα ατμοσφαιρικό και παράλληλα φιλοσοφικό και σαγηνευτικό θρίλερ του Κιγιόσι Κουροσάουα.

Μοιάζει με αστυνομική ταινία που περικλείει ερωτήματα και φιλοσοφικό διαλογισμό. Ο ντετέκτιβ Takabe (Koji Yakusho) παρακολουθεί μια σειρά από πανομοιότυπες δολοφονίες, που διαπράττονται κάτω από τις ίδιες περίεργες συνθήκες. Τίποτα δεν φαίνεται να συνδέει τους φόνους και αυτό απογοητεύει βαθιά τον Τακάμπε.

Με μια καθαρή, εντυπωσιακή φόρμα, η ταινία στήνει ένα τηλεπαθητικό παιχνίδι ανάμεσα σ’ ένα νευρωτικό αστυνομικό κι ένα κατά συρροή δολοφόνο χωρίς μνήμη και ακτινογραφεί μ’ αυτό τον τρόπο μια ερημωμένη Ιαπωνία, έρμαιο μιας βουβής παράνοιας.

Η ταινία αποτελεί τον ανταγωνιστή των αντίστοιχων αμερικανικών στο πεδίο των αστυνομικών ταινιών τρόμου, που θυμίζει αρκετά το «Seven», αλλά με εκ διαμέτρου αντίθετες αισθητικές επιλογές.

Ο Κιγιόσι Κουροσάουα παραμένει πάντα ο σκηνοθέτης του φόβου, ικανός να δημιουργεί ανησυχία ή αίσθημα πανικού, αλλά οδηγείται μεθοδικά ταυτόχρονα σε μια πρωτόγνωρη στοχαστική και ποιητική δημιουργία. Η ταινία παντρεύει τον κλασσικό Ιαπωνικό Κινηματογράφο αλλά και τις αμερικανικές b-movies.

και

RAINY DOG

Ο γνωστός για τις έντονης βιαιότητας ταινίες του Τακάσι Μίικε, με τη φιλμογραφία που παραπέμπει στην αισθητική του Τζον Γου, παρουσιάζει την ταινία του «Rainy Dog».

Η αγάπη του Τακάσι Μίικε για την Ταϊβαν τον οδηγεί σε μια ξέφρενη κούρσα στα σοκάκια της. Αν και η ταινία προκαλεί αγωνία στο θεατή, το «Rainy Dog» είναι παράλληλα πανέμορφη ποιητική ταινία, γεμάτη λυρισμό και μελαγχολική ατμόσφαιρα, με φόντο την αδυσώπητη yakuza. Η ιστορία ξεκινάει ακολουθώντας την ιστορία ενός δολοφόνου της Yakuza, όπου μέσα στο άδειο διαμέρισμά του, μια γυναίκα του αφήνει ένα παιδί λέγοντας πως είναι ο γιος του. Έκτοτε, η βροχή δεν σταματάει να πέφτει.

και