Κώστας Σημίτης: Οι ορκισμένοι εχθροί του

Ο Κώστας Σημίτης βρέθηκε στα ηνία της χώρας για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Σε αυτή τη περίοδο, ο πρώην πρωθυπουργός «κέρδισε» πιστούς φίλους που ακόμα και σήμερα εξυμνούν το έργο του. Οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών, των πολιτικών «τέκνων» δηλαδή του Κώστα Σημίτη βρίσκονται σε θέσεις αιχμής και κατέχουν κυβερνητικά αξιώματα.

Ωστόσο, ο Κώστας Σημίτης σε αυτά τα οκτώ χρόνια δεν έκανε μόνο φίλους αλλά και ορισμένους εχθρούς. Για την ακρίβεια, ορκισμένους εχθρούς, οι οποίοι ταύτισαν την περίοδο του Κώστα Σημίτη με την πιο μαύρη εποχή της Μεταπολίτευσης για διαφορετικούς λόγους.

Ο Σημίτης και η σύγκρουση με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

Η απόφαση του Κώστα Σημίτη να αφαιρέσει την αναγραφή του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες προκάλεσε την μεγάλη ρήξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Η εκκλησία αποφασίζει τον δρόμο της ρήξης, οι δρόμοι της Αθήνας γεμίζουν από θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις, ενώ ο Χριστόδουλος ζει μέρες… Μακαρίου, κάνοντας πύρινες ομιλίες από το κέντρο της Αθήνας.

Ο Σημίτης επιμένει πως «δεν έχει τίποτα να φοβηθεί». Ο Χριστόδουλος, ωστόσο, είναι αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα και ξεκαθαρίζει πως «την εκκλησία όποιο χέρι την άγγιξε στο τέλος ξεράθηκε». «Αφήστε τους νόμους να κοιμούνται» είχε πει μεταξύ άλλων βάζοντας στο στόχαστρο προσωπικά τον Κώστα Σημίτη μιλώντας για «προοδευτικάριους, «θιασώτες της Ευρώπης», και «ιντελιγκέντσια».

Ο Σημίτης παρέμεινε αμετακίνητος στην επιλογή του θέλοντας περισσότερο να αποδείξει ότι το «πρόβλημα» δεν ήταν η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες αλλά μια αντιπαράθεση με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά για το ποιος τελικά έκανε κουμάντο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Όταν ο Κώστας Καραμανλής αποκάλεσε τον Κώστα Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής»

Οι σχέσεις μεταξύ του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή επιδεινώνονταν ραγδαία. Αποκορύφωμα όμως αυτής της σύγκρουσης που θα τελείωνε στις εκλογές του 2004 ήταν η περίφημη φράση του Κώστα Καραμανλή περί «αρχιερέα της διαπλοκής» για τον Κώστα Σημίτη. Οι σχέσεις των δυο πλευρών παρέμειναν συγκρουσιακές από το 1997 όταν ο Καραμανλής διαδέχθηκε τον Έβερτ ως το 2004, όταν και η Νέα Δημοκρατία κερδίζει τις εκλογές.

Η πλευρά Καραμανλή θεωρούσε την περίοδο Σημίτη ως «μαύρη» για την Μεταπολίτευση καθώς «χρέωνε» στον Κώστα Σημίτη το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, το γκριζάρισμα του Αιγαίου, την διαφθορά στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η σύγκρουση όμως μεταξύ των δυο στρατοπέδων είχε και… δεύτερο επεισόδιο μετά το 2010 όταν και ξέσπασε η οικονομική κρίση. Τότε, η πλευρά του Κώστα Σημίτη διέρρεε πως η χρεοκοπία οφείλεται στον οικονομικό εκτροχιασμό της εποχής Καραμανλή και η πλευρά του γαλάζιου πρώην πρωθυπουργού στην εποχή Σημίτη.

Αντίπαλοι εξ αντανακλάσεως

Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Σημίτης δεν βρέθηκαν ποτέ σε ευθεία πολιτική σύγκρουση. Όταν ο δεύτερος μεσουρανούσε στην πολιτική ζωή του τόπου, ο δεύτερος έκανε το «αγροτικό» του στην Πολιτική Άνοιξη, ωστόσο οι Κώστας Σημίτης και Αντώνης Σαμαράς αντιπροσώπευαν δυο διαφορετικούς κόσμους για τα εθνικά, την οργάνωση της κοινωνίας, την οικονομία. Η ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ των δυο «σχολών», αυτής του Σαμαρά και του Σημίτη, αποτυπώθηκε σε σχεδόν όλες τις μεγάλες στιγμές της ύστερης Μεταπολίτευσης.

Η σύγκρουση αυτή φάνηκε ακόμα και στο μήνυμα Σαμαρά για τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ. «Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο κύριος πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος της Παράταξής μας και ταυτόχρονα επι 8 χρόνια ο πρωθυπουργός της χώρας. Τα ορόσημα της θητείας του, θετικά και αρνητικά, θα αξιολογηθούν από την ιστορία. Εκφράζω στην οικογένεια του τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Αντί επιλόγου

Ο Κώστας Σημίτης όμως είχε ορκισμένους εχθρούς και στον κόσμο της Αριστεράς. Ένα κομμάτι αυτής μπορεί να μπήκε στο άρμα του Σημίτη, θέλοντας να γίνει κομμάτι του εκσυγχρονισμού, όμως για το μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς ο Κώστας Σημίτης ήταν ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα τον νεοφιλελευθερισμό και η πορεία του σημαδεύτηκε από τα μεγάλα σκάνδαλα της ύστερης Μεταπολίτευσης.