Λάρισα: Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια από το Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση 

Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων στη χώρα μας και η πλήρης λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με ιδιωτικά και
επιχειρηματικά κριτήρια είναι ο απώτερος στόχος του νομοσχεδίου για την ίδρυση μην κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, υποστηρίζει το ΣΕΡΕΤΕ, το Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΣΕΡΕΤΕ), παράρτημα Λάρισας, που αποτελεί το συνδικαλιστικό όργανο των ερευνητών-εργαζομένων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα ερευνητικά Ινστιτούτα.

«Στην υπόλοιπη Ευρώπη πώς υπάρχουν καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια εδώ και δεκαετίες;» είναι το βασικό επιχείρημα των κυβερνητικών κύκλων για να πείσουν τον κόσμο για την αναχρονιστικότητα του του άρθρου 16. Η απάντηση είναι απλή: Δεν υπάρχουν! Στην Βρετανία για παράδειγμα, το μόνο ιδιωτικό πανεπιστήμιο είναι το Buckingham, το οποίο φυτοζωεί και συντηρείται και αυτό από το κράτος. Οξφόρδη, Κέιμπριτζ, LSE, Γιορκ, Σάσσεξ, Έσσεξ είναι όλα δημόσια. Το ίδιο και στη Γαλλία ή την Γερμανία. Όσο για τα ιδιωτικά της Κύπρου (και την Βουλγαρίας πολύ περισσότερο), πρόκειται για ιδρύματα ιδιαίτερα
χαμηλού επίπεδου, αντίστοιχου με τα κολλέγια που ήδη λειτουργούν στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας, με ένα χρηματικό ποσό, ένα κτίριο που θα πληροί τις κατάλληλες προδιαγραφές (άγνωστες μέχρι στιγμής!) και μερικούς κατόχους διδακτορικών, ένα ξένο Πανεπιστήμιο θα μπορεί να ιδρύσει παράρτημα στην Ελλάδα, πουλώντας «φίρμα», και πτυχία με τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με εκείνα των δημόσιων ΑΕΙ” επισημαίνουν οι συνδικαλιστές ερευνητές, τονίζοντας ειδικά για τον τομέα της έρευνας ότι

“Ιδιαίτερο είναι το ενδιαφέρον, για το επίπεδο αλλά και το περιεχόμενο της έρευνας που θα διεξάγεται σε αυτά τα ιδρύματα. Η έρευνα απαιτεί υψηλές επενδύσεις κεφαλαίου και έχει, κατά κανόνα, χαμηλές αποδόσεις οικονομικά. Για το λόγο αυτό, την χρηματοδότησή τις αναλαμβάνει -κατά κύριο λόγο- το κράτος ή αντίστοιχοι διεθνείς οργανισμοί, όπως είναι για
παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, καθίσταται σαφές ότι κάποια από αυτά τα κεφάλαια θα επενδυθούν προς όφελος των ιδιωτικών πανεπιστημίων, με αποτέλεσμα φυσικά την περαιτέρω έμμεση υποχρηματοδότηση των δημοσίων ιδρυμάτων. Παράλληλα, δεν μπορεί να απορριφθεί το ενδεχόμενο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να ενοικιάζουν χώρους
εντός των κτιριακών εγκαταστάσεων των υπαρχόντων δημοσίων πανεπιστημίων και να καρπωθούν τις παροχές των υποδομών. Κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν, την επιπλέον υποβάθμιση του επιπέδου του παραγόμενου ερευνητικού έργου από τους δημόσιους φορείς και κατ’ επέκταση τη μείωση του ύψους των χρηματοδοτήσεων που θα μπορούσαν να λάβουν. Επιπλέον, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων έρχεται να εντείνει και να παγιώσει μια πραγματικότητα που έχουμε ήδη αντιμετωπίσει με την εμπλοκή του ιδιωτικού παράγοντα στον κλάδο. Από τη μια, την σταθερή κρατική χρηματοδότηση πλέον αντικαθιστά η ιδιωτική “πρωτοβουλία” και η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση βάσει έργων, ενώ ταυτόχρονα η ελαστική-ανασφάλιστη- υπαμειβόμενη-αμισθί εργασία καθίσταται πλέον ο κανόνας και οι εργαζόμενες/οι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο είδος”.