Λάρισα: Ορειβάτης έκανε πρόταση γάμου στην κορυφή του Ολύμπου

Μια μοναδική πρόταση γάμου, με φόντο τις κορυφές του Ολύμπου, έκανε ορειβάτης από τη Λάρισα στην αγαπημένη του, χαρίζοντας συγκίνηση και ρομαντισμό σε μια στιγμή γεμάτη περιπέτεια. Το ζευγάρι ανέβηκε μέχρι τον Μύτικα, την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, με τον άνδρα να κρύβει στο σακίδιό του το δαχτυλίδι της πρότασης. Όπως περιγράφει ο ίδιος, η αγωνία του κορυφωνόταν σε κάθε βήμα της διαδρομής, μέχρι να φτάσουν στο σημείο όπου ο ουρανός «αγγίζει τη γη».

Διαβάστε:Γαλάτσι: Πατέρας ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με διαρρήκτη – Προσπάθησε να διαφύγει από το μπαλκόνι

Λάρισα: Ορειβάτης έκανε πρόταση γάμου στην κορυφή του Ολύμπου – “Το δαχτυλίδι στο σακίδιο φαινόταν να βαραίνει…”

Όταν τελικά πάτησαν στο ψηλότερο σημείο του Ολύμπου, η συγκλονιστική θέα έγινε το σκηνικό για μια ανεπανάληπτη στιγμή. Ο ορειβάτης γονάτισε και έβγαλε το δαχτυλίδι, με την αγαπημένη του να απαντά με ένα αυθόρμητο και γεμάτο χαμόγελο «ναι». Η συγκινητική ανάρτηση του ίδιου στα κοινωνικά δίκτυα αποτυπώνει όλη τη δύναμη της στιγμής, περιγράφοντας πως η πρόταση δεν ήταν μόνο μια δέσμευση αγάπης, αλλά κι ένα συμβολικό μήνυμα για να ανεβαίνουν μαζί κάθε βουνό της ζωής.

Δείτε την ανάρτηση:

“Από την αρχή της ανάβασης, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά σε διπλό ρυθμό. Όχι μόνο από την προσπάθεια, αλλά κι από την αγωνία μου. Στο σακίδιο, κρυμμένο ανάμεσα σε μπουκάλια νερού και σοκολάτες, βρισκόταν το δαχτυλίδι. Κάθε φορά που το σκεφτόμουν, ένιωθα έναν κόμπο στο στομάχι. «Κι αν καταλάβει κάτι;» «Κι αν το χάσω στη διαδρομή;» Όμως την ίδια στιγμή, η σκέψη του χαμόγελού της με ηρεμούσε.

Καθώς περπατούσαμε, την κοιτούσα διακριτικά. Ο τρόπος που μάζευε τα μαλλιά της για να μη μπερδεύονται στον άνεμο, το πείσμα στα μάτια της όταν το μονοπάτι γινόταν πιο απότομο, η χαρά της κάθε φορά που άνοιγε η θέα και βλέπαμε τις κορυφές. Ήταν σαν να έβλεπα μπροστά μου όλες τις στιγμές που είχαμε ζήσει μαζί, μαζεμένες σε λίγα βήματα πάνω στο βουνό.

Λίγο πριν την κορυφή, η αγωνία μου μεγάλωσε. Το δαχτυλίδι στο σακίδιο φαινόταν να βαραίνει όλο και περισσότερο. Έκανα υπολογισμούς στο μυαλό μου: «Να το κάνω τώρα ή να περιμένω να φτάσουμε;» Μα ήξερα ότι έπρεπε να γίνει εκεί, στο πιο ψηλό σημείο, εκεί που ο ουρανός αγγίζει τη γη.

Όταν τελικά πατήσαμε στον Μύτικα, η κούραση εξαφανίστηκε. Η θέα ήταν τόσο συγκλονιστική που για λίγα δευτερόλεπτα σχεδόν ξέχασα γιατί είχα ανέβει εκεί με τόσο άγχος. Εκείνη γύρισε προς εμένα με μάτια που γυάλιζαν, όχι μόνο από τον ήλιο που ανέβαινε, αλλά και από την περηφάνια ότι τα καταφέραμε.

Κι εκεί, την κράτησα από το χέρι. Ένιωσα την παλάμη της ζεστή, γεμάτη εμπιστοσύνη. Το στόμα μου ξηρό, η φωνή μου λίγο σπασμένη. Όμως τα μάτια της με έσπρωχναν να το πω. Όταν έσκυψα και έβγαλα το δαχτυλίδι, η ανάσα μου κόπηκε. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου φοβήθηκα: «Κι αν πει όχι;»

Κι ύστερα, το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο που έσβησε κάθε φόβο, κάθε κόμπο στην ψυχή μου. Το «Ναι» της ήρθε τόσο αυθόρμητα, τόσο γεμάτο ζωή, που ένιωσα σαν να αντηχούσε σε όλες τις κορυφές γύρω μας.

Εκείνη τη στιγμή, ανάμεσα στα σύννεφα, κατάλαβα ότι η πρόταση δεν ήταν μόνο λόγια. Ήταν μια υπόσχεση ότι όπως ανεβήκαμε μαζί στον Όλυμπο, έτσι θα ανεβαίνουμε και σε κάθε βουνό της ζωής μας. Μαζί.”