Νικόλαος Ντε Γκρες: “Αντιβασιλικός γινόμουν όταν με μάλωνε ο μπαμπάς – Συστήνομαι Νικόλαος. Σκέτο” – H αξιολόγηση να γίνεται στο έργο και όχι στους τύπους.

Με αφετηρία τη συμμετοχή του στην «Art Athina», ο Νικόλαος Ντε Γκρες μίλησε στη «Real Life» και τη Μαρίνα Τσικλητήρα για το έργο του και για τον εαυτό του, βάζοντας την τέχνη πάνω από τίτλους και επισημότητες. Γνωστός για τη δράση του μέσω της Axion Hellas, προτιμά να τον χαρακτηρίζουν πρωτίστως ως καλλιτέχνη: «Αυτό με εκφράζει, αυτό με σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί και μου βάζει χαμόγελο στο στόμα». Με χιούμορ αποδομεί τις ταμπέλες. «Αντιβασιλικός γινόμουν όταν με μάλωνε ο μπαμπάς», και περιγράφει την Ελλάδα που τον συγκινεί μέσα από μικρές πράξεις φροντίδας και φιλότιμου.

Διαβάστε: Νικόλαος Ντε Γκρες – Χρυσή Βαρδινογιάννη: Στο Καλλιμάρμαρο για τη μεγάλη συναυλία της Άννας Βίσση

«Νικόλαος, σκέτο»: Η συνειδητή επιλογή να μένει μακριά από τίτλους

Στην ερώτηση πώς συστήνεται, η απάντηση έρχεται χωρίς περιστροφές: «Νικόλαος. Σκέτο. Ούτε Νίκος, ούτε Νικόλας, ούτε Νικολάκης. Και σίγουρα όχι με τίτλους ή επώνυμα. Το δέχομαι από ευγένεια, αλλά δεν το επιδιώκω με τίποτα». Η λιτή αυτοπαρουσίαση είναι στάση ζωής: η αξιολόγηση να γίνεται στο έργο και όχι στους τύπους.

Νικόλαος Ντε Γκρες: Η τέχνη ως ταυτότητα πριν από κάθε άλλη ταμπέλα

Παρότι η δημόσια δράση του μέσω της Axion Hellas είναι γνωστή, ο ίδιος επιμένει ότι πρώτα θέλει να κρίνεται «ως καλλιτέχνης». Η δημιουργία είναι το κέντρο βάρους που τον ορίζει, ο τόπος από όπου ξεκινά και όπου επιστρέφει. Η παρουσία του στην Art Athina λειτουργεί γι’ αυτόν ως ανοιχτός διάλογος με το κοινό, χωρίς μεσολαβήσεις επισημότητας.

«Αντιβασιλικός γινόμουν όταν με μάλωνε ο μπαμπάς»

Με μία φράση που έγινε viral, ο Νικόλαος σχολιάζει παιγνιωδώς την ανάγκη του κόσμου να τοποθετεί πρόσωπα σε ιδεολογικά στρατόπεδα. Ο αυτοσαρκασμός γίνεται γέφυρα, μειώνει τις εντάσεις και επαναφέρει το βλέμμα στον άνθρωπο και στις πράξεις του.

Axion Hellas: Προσφορά με χαμηλούς τόνους

Ο οργανισμός που ίδρυσε ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, προσφέροντας βοήθεια σε απομακρυσμένες περιοχές. Για τον Νικόλαο, όμως, η προσφορά δεν είναι «παράσημο» ούτε τίτλος· έχει αξία όταν παραμένει λειτουργική και αθόρυβη. Η κοινωνική δράση και η καλλιτεχνική δημιουργία συνυπάρχουν, χωρίς η μία να σκιάζει την άλλη.

Το φιλότιμο που συγκινεί τον Νικόλαο Ντε Γκρες

Θυμάται ένα περιστατικό: «Περπατούσα πριν έξι μήνες με τη μητέρα μου στο Σύνταγμα, χτύπησα το κεφάλι μου και έπεσα. Σταμάτησε ένα ταξί, ένα μηχανάκι, ένα περιπολικό, βγήκε ο περιπτεράς… Κανείς δεν είχε προσέξει ποιος είμαι. Απλώς είδαν έναν άνθρωπο που έπεσε και έσπευσαν να βοηθήσουν. Αυτό δεν το βρίσκεις αλλού στον κόσμο». Το «φιλότιμο» για εκείνον δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά ζώσα εμπειρία.

Η σχέση με το ελληνικό κοινό: Αποδοχή πέρα από ιδεολογίες

«Με σταματούν στον δρόμο, μου μιλούν… αφού πρώτα μου ξεκαθαρίσουν ότι δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη ιδεολογία», λέει γελώντας. Πίσω από τη σκωπτική λεπτομέρεια φαίνεται μια ουσιαστική αλήθεια: η αποδοχή που βιώνει δεν αφορά καταγωγές ή τίτλους, αλλά την ανθρώπινη επαφή της καθημερινότητας.

Τέχνη χωρίς επισημότητες: Η επικοινωνία μέσα από το έργο

Ο Νικόλαος προτιμά η έκθεση να προηγείται του «βιογραφικού». Η αισθητική του στηρίζεται στην καθαρότητα της πρόθεσης: λιγότερος θόρυβος, περισσότερη ουσία. Η τέχνη λειτουργεί ως πρόσκληση σε διάλογο και όχι ως επίδειξη ρόλων.

Ένα συνεκτικό αφήγημα: Δημιουργία, προσφορά και μέτρο

Στο τέλος μένει η συνέπεια: να δημιουργεί, να προσφέρει, να κρατά το μέτρο. Ο «Νικόλαος, σκέτο» δεν είναι σλόγκαν αλλά πρακτική· ένας τρόπος να παραμένει κανείς αληθινός, ακόμη και όταν ο δημόσιος λόγος ζητά τίτλους και επισημότητες.