Νικόλας Νιάρχος: Στην Ουκρανία ο κροίσος φωτορεπόρτερ – Το φεστιβάλ Λογοτεχνίας και το after wedding πάρτι στην Πάτμο

Εκτυφλωτικό ελληνικό φως, απέραντο γαλάζιο και «άρωµα» Ιταλίας -σε γενναίες δόσεις, για να µην ξεχνάµε και την καταγωγή της κυρίας του άρθρου- περιέλαβε ο µήνας του µέλιτος για τον Νικόλα Νιάρχο και τη σύζυγό του, Μαλού Ντάλα Πίκολα-Νιάρχου. Αλλά εκείνος συνέχισε µε το ανορθόδοξο, για την πλειονότητα, πέρασµα από το honeymoon στη «σφυροκοπηµένη» από τον Βλαντιµίρ Πούτιν Ουκρανία. ∆ιάσηµος Ελληνας κροίσος εναντίον «τσάρου» θα µπορούσε να είναι ο τίτλος του άρθρου που πραγµατεύεται το πέρασµα του Νικόλα Νιάρχου στη χώρα που µετρά τις πληγές και τα µηδαµινά πλέον αποθέµατά της από τον ανελέητο πόλεµο που της έχει κηρύξει ο Ρώσος πρόεδρος. Το µυαλό αναπόφευκτα τρέχει συγχρόνως στα απελπισµένα παιδιά στην Ουκρανία που έχασαν τις οικογένειές τους, που ορφάνεψαν εξαιτίας του πολέµου της χώρας µε τη Ρωσία. Είναι οι παράπλευρες απώλειες του παραλόγου, όπως θα τα χαρακτηρίσουν οι µάλλον πιο ροµαντικοί. Ο Νικόλας, από την πλευρά του, ως έµπειρος φωτορεπόρτερ -η Μαλού διαφήµισε ήδη στα social το επικείµενο παρθενικό βιβλίο του, «Τhe Elements οf Power», που αναµένεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων στις 20/1/2026- και δεινός φιλειρηνιστής, ανταποκρίθηκε θετικά, όπως αναµενόταν εξάλλου, στην πρόσκληση συµµετοχής το προηγούµενο διάστηµα (3/8) στο 5ο ∆ιεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Frontera: συγγραφείς, ερευνητές, δηµοσιογράφοι από διαφορετικές χώρες συναντήθηκαν στο Λουτσκ για να βρουν κοινά.

Συναντήθηκαν για να µιλήσουν για τον πόλεµο. Και την ειρήνη. Οι διοργανωτές µάς υπενθύµισαν ότι ο Νικόλας Νιάρχος, συγγραφέας, δηµοσιογράφος των «The New Yorker», «The New York Times», «The Nation», τιµήθηκε µε το βραβείο Edward R. Murrow για τα ρεπορτάζ του για την Ουκρανία. Στο συνέδριο συµµετείχαν επίσης η Βουλγαροσκοτσέζα συγγραφέας/δηµοσιογράφος µε θητεία στους «The Sunday Times», «Τhe Economist», «The Guardian» και «The Independent», Κάπκα Κασαµπόβα, που διερευνά τις διασυνδέσεις µεταξύ τόπων – ανθρώπων, τα γεωπολιτικά όρια, τη διασταύρωση πολιτισµών, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Ακόµα, η Τζέιντ ΜακΓκλιν -Βρετανίδα ερευνήτρια που µελετά τον ρωσοουκρανικό πόλεµο, την προπαγάνδα και την πολιτική µνήµη, συγγραφέας των βιβλίων «Πόλεµος και Μνήµη της Ρωσίας»- και η Κολοµβιανή Καταλίνα Γκόµεζ Εϊντζελ, που ζει στο Ιράν και έχει υπάρξει ανταποκρίτρια ισπανόφωνων ΜΜΕ από εµπόλεµες ζώνες στη Μέση Ανατολή, σε Ιράν, Αφγανιστάν και Ουκρανία. Τέλος, η Μαρία Σενοβία, φωτορεπόρτερ από την Ισπανία, που έγε γνωστή για τις ανταποκρίσεις της από το Αφγανιστάν: µε την έναρξη του πολέµου Ουκρανίας-Ρωσίας µεταφέρθηκε στην Ουκρανία και έκτοτε «δείχνει στον κόσµο τα εγκλήµατα που διαπράττονται εναντίον της Ουκρανίας», αναφέρουν οι διοργανωτές. Η εκδήλωση πραγµατοποιήθηκε µε την υποστήριξη της πρεσβείας της Ισπανίας στην Ουκρανία, τους επικεφαλής του πρότζεκτ του Βρετανικού Συµβουλίου «Supporting cultural activities in Ukraine with the participality of the Great Britain» και τη συνδροµή του ∆ηµοτικού Συµβουλίου του Λουτσκ. Αντιλαµβάνεστε ότι µιλάµε για ονόµατα βαρέων βαρών στον τοµέα τους, που στρέφονται ευθέως εναντίον του Πούτιν. Αυτό από µόνο του, και φυσικά ο τόπος διεξαγωγής του φεστιβάλ, ενισχύει την «αντιπουτινική» στάση του ελληνικής καταγωγής δισεκατοµµυριούχου· σηµειωτέον, έχει τραβήξει φωτογραφίες-γροθιά στο στοµάχι, που προσδίδουν τη φρίκη του πολέµου σε όλο της το µεγαλείο.

H προσωπική μαρτηρία από την Ουκρανία: Δεν είµαστε θραύσµατα, είµαστε το φως που µεγαλώνει µέσα από τις ρωγµές

Αξίζει ειδική αναφορά στην προσωπική µαρτυρία της µακιγιέζ Ναταλί Κόζιεβα, το δράµα της οποίας συνάδει µε τις λήψεις του Νικόλα: «Το σπίτι µου χάθηκε.

Το διαµέρισµά µου, τόπος αναµνήσεων, παρηγοριάς, αγκαλιάς, δεν είναι εδώ. Μόνο το κενό µένει… Είναι η απώλεια, όχι για παράθυρα, πόρτες, έπιπλα ή τοίχους, αλλά του εαυτού µου. Μέρη όπου µαγείρεψα, άκουσα µουσική, γέλασα δυνατά µε τους αγαπηµένους µου έγιναν στάχτη. Εκεί όπου έκανα όνειρα και σχέδια, βλέπεις ραγισµένους, “πονεµένους” τοίχους. Τα συντρίµµια και η σιωπή, η απουσία επισκιάζουν τον θυµό, τα δάκρυά µου. Οικονοµικά, προσπαθώ για το καλύτερο για όσους από την οικογένειά µου αποµείναµε. Και για τη µητέρα µου, που παλεύει για τη ζωή της. Η ανελέητη πράξη βίας της Ρωσίας µού στέρησε το σπίτι, την ασφάλεια. Αλλά και τη σταθερότητα στη χώρα µου. Οµως, είµαι εδώ, ζωντανή, υπάρχω, έχω φωνή – και είµαι στη θέση να πω ότι ο πόλεµος δεν κλέβει µόνο τα σπίτια µας, κλέβει το δικαίωµά µας σε µια φυσιολογική ζωή. Πιστεύω όµως ότι δεν θα µας λυγίσει, ότι θα επανέλθουµε σε πρότερες, γόνιµες καταστάσεις. Επειδή δεν είµαστε θραύσµατα – είµαστε το φως που µεγαλώνει µέσα από τις ρωγµές».

*Δημοσιεύτηκε στο «Secret» των Παραπολιτικών