Οι 5 μεγάλες “θυσίες” του επιβάτη

Κάθε εργάσιμη μέρα διανύω στο Μετρό 12 στάσεις. Πιστεύω πως έχω κάθε λόγο να διαμαρτύρομαι, όπως και οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου, που ζουν καθημερινά αντίστοιχες «μεγάλες στιγμές». Όλοι μας θυσιάζουμε κάθε μήνα παραπάνω από ένα 24ωρο στον ήλιο ή ένα 24ωρο μακριά από τον καθαρό αέρα. Μια κοινή θυσία όλων μας στον βωμό της ταχύτητας!

Διαβάστε: Νέα Υόρκη: 25χρονος κλώτσησε μέχρι θανάτου 64χρονο μέσα στο μετρό επειδή “δεν του άρεσε ο τρόπος που τον κοίταξε” (Βίντεο)

Η λογική, λοιπόν, επιτάσσει κάθε σταθμός του Μετρό να διαθέτει παραπάνω από μία είσοδο/έξοδο. Η καθεμία τους οφείλει να έχει κυλιόμενες σκάλες ανόδου και καθόδου (εννοείται και μια σταθερή), καθώς και ασανσέρ, ώστε ο σταθμός και το μέσο να είναι πλήρως προσβάσιμα και από τους ΑμεΑ. Δεν νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας σταθμός που να ικανοποιεί αυτές τις αυτονόητες προϋποθέσεις. Στον σταθμό Λαρίσης, για παράδειγμα, καμία από τις δύο εισόδους/εξόδους δεν διαθέτει κυλιόμενες σκάλες, ενώ το μοναδικό ασανσέρ βρίσκεται απέναντι από τον σταθμό, με ένα παρκάκι κι έναν δρόμο διπλής κατεύθυνσης να παρεμβάλλονται! Αφήστε που, προς «απόλαυση» των ξένων επισκεπτών, η μεν ΣΤΑΣΥ τον ονομάζει «Σταθμό Λαρίσης», η δε Hellenic Train «Athens Central»!

Οι σταθμοί είναι άχρηστα τεράστιοι, στρωμένοι με καλογυαλισμένες πλάκες, με γιγαντιαία γκισέ και γραφεία σταθμαρχών, όπου όμως δεν εργάζεται ο παραμικρός άνθρωπος. Ναι, συμφωνώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε τα έργα κατασκευής, μήπως όμως θα έπρεπε τμήμα αυτής της σπατάλης να είχε χρησιμοποιηθεί σε πιο κοινωφελείς σκοπούς;

Διαβάστε περισσότερα στο thefashionbible.gr