Ουκρανία: Η Ευρώπη αντιμέτωπη με την ήττα και τις επικίνδυνες επιλογές της

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει την ήττα στην Ουκρανία, αλλά οι πολιτικές της οδηγούν στο χάος καθώς δεν αντανακλούν την εξελισσόμενη πραγματικότητα επί του πεδίου (φωτογραφία, επάνω, από Reuters/Yves Herman).

Οι αυξανόμενες προσπάθειες να τιμωρηθεί η Ρωσία και η υποστήριξη αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία φαίνεται να είναι αντιπαραγωγικές.

Απέτυχαν όλα τα δυτικά σχέδια για να νικηθούν οι Ρώσοι

Ο Ολαφ Σολτς δεν θα στείλει πυραύλους Taurus στην Ουκρανία καθώς οι Ρώσοι γνωρίζουν τα πάντα για το γερμανικό σχέδιο και προειδοποίησαν τον γερμανό καγκελάριο πως θ’ ανταποδώσουν (φωτογραφία Reuters/Michele Tantussi)

Ενα καλό παράδειγμα αποτελεί η Γερμανία, η οποία θα συνεχίσει να υποστηρίζει το Κίεβο και να προωθεί την αντι-ρωσική ατζέντα της, με τον Σολτς να μην αποκαλεί πλέον τον Βλαντίμιρ Πούτιν πρόεδρο της Ρωσίας, αλλά ν’ αναφέρεται σ’ αυτόν μόνο με το επίθετό του.

Το Βερολίνο δεν θα στείλει πυραύλους Taurus στην Ουκρανία, όπου θα χρησιμοποιούνταν για επιθέσεις εναντίον της Μόσχας, επειδή οι Ρώσοι γνωρίζουν τα πάντα για το γερμανικό σχέδιο και προειδοποίησαν τον Σολτς πως θ’ ανταποδώσουν. Το πώς ακριβώς επαφίεται στη φαντασία του γερμανού καγκελάριου.

Η συμπεριφορά του δεν διαφέρει από αυτή των άλλων ηγετών στην Ευρώπη (εκτός της Ουγγαρίας) και της υπερ-κυβερνητικής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ολοι τώρα συνειδητοποιούν ότι οι Ρώσοι κερδίζουν τον πόλεμο και ότι σιγά σιγά η Ουκρανία καταρρέει, γράφει σε ανάλυσή του ο Stephen Bryen, πρώην αναπληρωτής υφυπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, ειδικός στη στρατηγική και την τεχνολογία ασφαλείας.

Η Ουκρανία δεν είναι Σαχέλ…

Αυτός είναι ο λόγος που ο Μακρόν προσπαθεί τόσο επίμονα να οικοδομήσει έναν συνασπισμό για να στείλει στρατεύματα από τις χώρες του ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής, οι ομόλογοί του ακούνε, αλλά συγκρατούνται. Η έλλειψη υποστήριξης σ’ αυτό το εγχείρημα δεν προκαλεί έκπληξη.

Από επιχειρησιακή άποψη, δεν θα ήταν εύκολο να μετακινηθούν τα νατοϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία (πέρα από εκείνα που βρίσκονται ήδη). Ενώ μπορεί να υπάρχει η δυνατότητα αποστολής μιας στρατιωτικής δύναμης στο δυτικό τμήμα της χώρας, όπου δεν διεξάγονται μάχες, γνωρίζουν ότι οι Ρώσοι θα χρησιμοποιήσουν τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και την αεροπορία τους για να την καταστρέψουν.

Οι Ευρωπαίοι έχουν ελάχιστη δυνατότητα ανάπτυξης αεράμυνας, και αν μετέφεραν περισσότερα αντιαεροπορικά συστήματα για να προστατεύσουν τα στρατεύματά τους, θα έμεναν ακάλυπτες οι χώρες τους. Στην πραγματικότητα, έχουν ήδη αποστραγγίσει την αεράμυνά τους σε πρωτοφανή βαθμό υποστηρίζοντας την Ουκρανία.

Οι περισσότεροι στρατοί στην Ευρώπη είναι υποστελεχωμένοι και υποχρηματοδοτούμενοι, με ολιγάριθμες χερσαίες δυνάμεις και άπειρες στη μάχη. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στο Σαχέλ δεν είναι το ίδιο με το ν’ αντιμετωπίζεις έναν σύγχρονο ρωσικό στρατό που είναι καλά εξοπλισμένος και έμπειρος σε πολέμους μεγάλης κλίμακας.

Η έκθεση του Πενταγώνου

Αξιοσημείωτο είναι ότι απέτυχαν όλα τα δυτικά σχέδια για να νικηθούν οι Ρώσοι. Πρέπει να κοιτάξετε πέρα από τις αλληλοκατηγορίες και να κατανοήσετε ότι «το στρατηγικό πλάνο» δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια φαντασίωση.

Αν η ουκρανική αντεπίθεση χρησιμοποίησε την πλειονότητα του δυτικού εξοπλισμού, διέθετε εξαιρετική τακτική πληροφόρηση, χιλιάδες drones και ατελείωτα πυρομαχικά, και παρόλα αυτά απέτυχε οικτρά, το μέλλον είναι ζοφερό.

Η έκθεση του Πενταγώνου που διέρρευσε και αποκάλυπτε απώλειες επτά Ουκρανών για κάθε ένα Ρώσο (ή χειρότερα) προεξοφλούσε το αποτέλεσμα.

Οι Γάλλοι γνωρίζουν αριθμητική, αλλά το «σχέδιο» του Μακρόν είναι ακόμη χειρότερο απ’ αυτό που εκπόνησε το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας υπαινίσσεται την αποστολή 20.000 γάλλων στρατιωτών στην Οδησσό. Τι θα κάνουν εκεί; Την πόλη εποφθαλμιούν οι Ρώσοι και μπορεί να δελεαστούν από την ιδέα να πετύχουν μ΄ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Ο φόβος της Ευρώπης

Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τώρα αντιπρόεδρος του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας και πρώην πρόεδρος της Ρωσίας, δήλωσε στις 22 Φεβρουαρίου: «Επιθυμούμε να εντάξουμε την Οδησσό στη Ρωσική Ομοσπονδία λόγω της ιστορίας της, των ανθρώπων που ζουν εκεί και της γλώσσας που μιλούν. Αυτή είναι η ρωσική μας πόλη».

Τα γαλλικά στρατεύματα εκεί δεν θα εξυπηρετούσαν κανένα στρατιωτικό σκοπό παρά μόνο να ενθαρρύνουν τους Ρώσους να επιτεθούν.

Ο ρωσικός στρατός δεν πέτυχε στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία τις καλύτερες επιδόσεις. Εκανε πολλά λάθη τακτικής. Αλλά αυτό έχει αλλάξει καθώς ο σκληραγωγήθηκε και η διοίκησή του, μ’ εξαίρεση το ρωσικό ναυτικό, βελτιώθηκε πολύ σ’ όλα τα επίπεδα.

Η ρωσική βιομηχανία παράγει περισσότερα και καλύτερα όπλα και ξεπερνά ολόκληρη τη Δύση, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ενώ η Ευρώπη και οι ΗΠΑ προσπαθούν δραστήρια να βελτιώσουν την αμυντική παραγωγή, θα χρειαστούν χρόνια για ν’ αντικαταστήσουν ακόμη και τα όπλα που καταστράφηκαν στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Σήμερα η Ευρώπη κυριεύεται από φόβο για τη Ρωσία. Αυτός ο φόβος δεν είναι εντελώς άστοχος. Η Μαρίν Λεπέν, η οποία ηγείται του Εθνικού Μετώπου στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, σε συνέντευξή της στις 20 Μαρτίου στο BFM-TV (Παρίσι) είπε ότι η Ρωσία είναι απίθανο να επιτεθεί επειδή δεν διαθέτει έναν αρκετά μεγάλο στρατό για να τα καταφέρει.

Αλλά την εκτίμησή της δεν συμμερίζονται όσοι βρίσκονται στην εξουσία στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Βρετανία ή στην Πολωνία, ανεξάρτητα από τα γενναία λόγια που λένε στο κοινό τους. Φοβούνται τι θα συμβεί όταν το Κίεβο ηττηθεί.

Δεν μπορεί να σώσει την Ουκρανία

Αυτό που, ωστόσο, μοιάζει ασυνήθιστο είναι το πώς αντιδρούν στον αυξανόμενο φόβο τους. Αντί ν’ αναζητούν τρόπους για ν’ αποτρέψουν μια καταστροφή στην Ουκρανία, επιμένουν στην προσπάθειά τους να «τιμωρήσουν» τη Ρωσία, επιβάλλοντας περισσότερες κυρώσεις, ενώ ετοιμάζονται να παραδώσουν στο Κίεβο τα ήδη κατασχεμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία. Φαίνεται ν’ αγνοούν ή ακόμα και ν’ αδιαφορούν για το πώς θ’ αντιμετωπιστούν οι ενέργειές τους από τη Μόσχα.

Αντικειμενικά, η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει πολλά για να σώσει την Ουκρανία από την ήττα. Γίνονται πολλές ενέργειες σχετικά με την έλλειψη πυρομαχικών, η οποία είναι πραγματική, αλλά ελάχιστα λέγονται για το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πυρομαχικά για ν’ αποσταλούν εκεί.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι το ανθρώπινο δυναμικό. Το Κίεβο έχει ξεμείνει από ανθρώπους πρόθυμους να υπηρετήσουν και το ηθικό στον ουκρανικό στρατό έχει αρχίσει να ραγίζει. Τα αυξανόμενα σημάδια κατάρρευσης είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε πολιτική αλλαγή στην Ουκρανία.

Μέρος της αποσύνθεσης αντανακλάται στις ασυνήθιστες ουκρανικές στρατιωτικές τακτικές που αγγίζουν τα όρια της αυτοκτονίας ή της ανοησίας. Η σπατάλη έμψυχου δυναμικού σε ανούσιες επιθέσεις στο χωρίο Κρίνκι είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, όπως και η προσπάθεια να κρατηθεί η Αβντιίβκα που είχε ως αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες.

Απερίσκεπτη πολιτική

Οι τελευταίες επιθέσεις σε ρωσικό έδαφος γύρω από το Μπέλγκοροντ χαρακτηρίζονται επίσης ως αποστολές αυτοκτονίας με υψηλές απώλειες.

Το προφανές ενδιαφέρον της Ουκρανίας να καταλάβει ρωσικά πυρηνικά όπλα κοντά στο Μπέλγκοροντ, σε μια εγκατάσταση που ονομάζεται Belgorod-22, και μια επίθεση με πυραύλους και drone στον πυρηνικό σταθμό Κουρτσάτοφ αποτελούν δείγματα μιας απερίσκεπτης πολιτικής από την κυβέρνηση του Κιέβου. Είναι αυτό που κάνεις όταν βλέπεις ότι είσαι παγιδευμένος.

Ο Σολτς δηλώνει ότι δεν θα δεχτεί μια ειρήνη στην Ουκρανία την οποία θα υπαγορεύσει ο Πούτιν. Είναι κάτι ανάλογο μ’ αυτό που είχε πει ότι δεν θ’ αφήσει τον Τραμπ να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Οχι μόνο πρόκειται για ανοησία, αλλά ξεπερνάει και τα όριά της.

Το πιθανό τέλος της σύγκρουσης στην Ουκρανία θα έρθει όταν ο ουκρανικός στρατός αποφασίσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να πολεμά.

Η κρίσιμη απόφαση

Τότε θ’ αρνηθεί εντολές από το Κίεβο ή θα επιδιώξει να αλλάξει τους ηγέτες του. Υπάρχουν ήδη παραδείγματα μονάδων που δεν εκτέλεσαν διαταγές, ακόμη και η παράδοση μιας διμοιρίας η οποία ζήτησε να μην συμμετέχει σε καμία ανταλλαγή αιχμαλώτων με την Ουκρανία, αφού γνωρίζουν πως είτε θα φυλακιστούν είτε θα σταλούν ξανά στην πρώτη γραμμή, κάτι που θα οδηγήσει σε βέβαιο θάνατο.

Η Ουκρανία φτάνει ταχύτατα στο σημείο στο οποίο ο ουκρανικός στρατός ή ο λαός ή και οι δύο πρέπει ν’ αποφασίσουν εάν η παραμονή στον πόλεμο είναι προς το εθνικό συμφέρον ή και κατά πόσον μπορούν ακόμα να ελπίζουν ότι θα επιβιώσουν αν συνεχίσουν να πολεμούν.