Από την ημέρα που έγινε πρόεδρος της Ρωσίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είχε μία στόχευση: να πάρει τη ρεβάνς από την Ιστορία, επιβεβαιώνοντας το στάτους της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης. Επικεντρώθηκε στην υπονόμευση της βορειοατλαντικής συμμαχίας συστηματικά, με αποκορύφωμα την εισβολή του στην Ουκρανία, με την οποία πίστευε ότι θα αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ καθώς θα απέτρεπε τη μελλοντική ένταξη του Κιέβου στους κόλπους του. Πέτυχε ακριβώς το αντίθετο.

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Η συμμαχία που πριν δύο χρόνια ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν χαρακτήριζε ως «εγκεφαλικά νεκρή» έχει αναστηθεί για τα καλά, είναι πιο ενωμένη και πιο ισχυρή από ποτέ. Σύντομα θα είναι και μεγαλύτερη. Οι Φινλανδία και Σουηδία, που ακόμη και κατά τις πιο τεταμένες στιγμές του Ψυχρού Πολέμου δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη για ένταξη παρά την εγγύτητά τους με τον εξ Ανατολών γίγαντα, εγκατέλειψαν οριστικά και αμετάκλητα την ουδετερότητα που εφάρμοσαν για δεκαετίες.

Παρέδωσαν επίσημα το αίτημα ένταξης

Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, Ελσίνκι και Στοκχόλμη παρέδωσαν στο ΝΑΤΟ επισήμως το αίτημα ένταξής τους, καθιστώντας ξεκάθαρο ότι η απειλή από τη Ρωσία είναι διαρκής, δείχνοντας όμως ταυτόχρονα ότι δεν θα εκφοβιστούν από αυτή. Μέχρι στιγμής η απάντηση του Κρεμλίνου δεν υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Ο Πούτιν χαρακτήρισε την απόφαση του Ελσίνκι λανθασμένη, προειδοποιώντας για αρνητικό αντίκτυπο, όμως τόνισε ότι δεν υπάρχει απειλή για την ασφάλεια της χώρας.

Παρ’ όλα αυτά, η Ρωσία, όπως επισημαίνεται σε όλες τις αναλύσεις, εξακολουθεί να είναι μια τρομερή πυρηνική δύναμη. Ενδεχόμενη απόφασή της να μετακινήσει πυραύλους ή τακτικά πυρηνικά όπλα πιο κοντά στα σύνορα του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα παρακινδυνευμένο παιχνίδι ισχύος. Δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η χώρα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό πυρηνικών κεφαλών από οποιαδήποτε άλλη, σύμφωνα με το ερευνητικό Ινστιτούτο SIPRI στη Στοκχόλμη.

«Νέα Ευρώπη χωρίς ενδιάμεσο χώρο»

Οι αλλαγές που συντελούνται είναι τεκτονικές. Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι παίρνουν για πρώτη φορά στα σοβαρά τη συλλογική τους άμυνα. Με έναν λόγο, δείχνουν να κατανοούν ότι η διασφάλιση της ειρήνης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σοβαρή αποτρεπτική ισχύ. Και αυτή είναι η ισχυρότερη ένδειξη μέχρι τώρα μιας βαθιάς αλλαγής στη Γηραιά Ηπειρο.

«Πρόκειται για μια νέα Ευρώπη, στην οποία δεν υπάρχει πλέον ενδιάμεσος χώρος. Οι χώρες είτε προστατεύονται από το ΝΑΤΟ είτε είναι μόνες τους απέναντι σε μια Ρωσία που κυβερνάται από έναν άνθρωπο αποφασισμένο να διεκδικήσει θέση στην παγκόσμια διεθνή σκηνή μέσω της βίας» σχολιάζει ο Ρότζερ Κοέν στους «New York Times». Για τον πολιτικό αναλυτή και πρόεδρο του think tank Eurasia Group Ιαν Μπρέμερ, είναι μια ιστορική, μοναδική ευκαιρία ώστε οι θεσμοί και οι ηγεσίες να βγουν ισχυρότερες και πιο στιβαρές από την τρέχουσα κρίση, όπως επισημαίνει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, προωθώντας το νέο του βιβλίο «The Power of Crisis».

Τα διλήμματα των ουδετέρων

Με τις ρωσικές βόμβες να πέφτουν σε πόλεις της Ουκρανίας εκτοξεύοντας τις ανησυχίες για την ασφάλεια στα ύψη, χώρες εκτός συμμαχίας έρχονται αντιμέτωπες με δύσκολα διλήμματα. Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επικρατεί αναβρασμός και δη σε εκείνες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ, οι οποίες μπαίνουν στη διαδικασία να επαναξιολογήσουν συνολικότερα τα αμυντικά τους δόγματα, προσβλέποντας σε ενίσχυση της συνεργασίας τους με τη βορειοατλαντική συμμαχία. Και αυτό λέει πολλά.

Χαρακτηριστικότερο είναι το παράδειγμα της Ελβετίας. Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, το υπουργείο Αμυνας της χώρας εκπονεί σχέδιο σχετικά με τις επιλογές ασφαλείας που περιλαμβάνουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με χώρες του ΝΑΤΟ. Αν και η ιδέα της πλήρους ένταξης δεν διαφαίνεται στον άμεσο ορίζοντα, πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι η ουδέτερη χώρα πρέπει να συνεργαστεί πιο στενά με τη στρατιωτική συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ενώ η προοπτική για ένταξη στο ΝΑΤΟ στηρίζεται μεν από μια μειοψηφία της κοινής γνώμης, αλλά το ποσοστό που τάσσεται υπέρ έχει αυξηθεί σημαντικά.

Ετοιμες να πληρώσουν  Αυστρία και Ιρλανδία

Στην ίδια τροχιά κινείται και η επίσης ουδέτερη Αυστρία, που ούτε εκείνη επιθυμεί ένταξη στη βορειοατλαντική συμμαχία. Προτίθεται όμως να επενδύσει περισσότερα χρήματα στην ασφάλειά της και να συμβάλει ενεργά στην περαιτέρω ανάπτυξη της κοινής πολιτικής άμυνας, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Αμυνας της χώρας Κλαούντια Τάνερ.

Ακόμα και στην Ιρλανδία, που είναι μια από τις πιο απομακρυσμένες γεωγραφικά χώρες της ηπείρου από τις μάχες της Ουκρανίας (άρα δεν αισθάνεται να απειλείται άμεσα), οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής επαναπροσδιορίζουν τώρα την παραδοσιακή στάση ουδετερότητας, η οποία έχει τις ρίζες της στη μετα-αποικιοκρατική ιστορία της χώρας. «Στο παρελθόν, αν διατύπωνες την παραμικρή ανησυχία για τη θέση της Ιρλανδίας σχετικά με την ουδετερότητα, θα σε κατηγορούσαν ότι υποκινείς τον πόλεμο» επισημαίνει στο Politico ο Κέιθαλ Μπέρι, ανεξάρτητο μέλος του ιρλανδικού κοινοβουλίου. Τώρα το Δουβλίνο, που ξοδεύει τα λιγότερα χρήματα για την άμυνά του μεταξύ των 27 μελών της ΕΕ, βλέπει την αναγκαιότητα ενίσχυσης της αμυντικής του θωράκισης.

Πού αποσκοπεί η Αγκυρα

Αιφνιδιάζοντας αρχικά τους συμμάχους του ΝΑΤΟ, η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία να σαμποτάρει τις προσπάθειες των δύο σκανδιναβικών χωρών να ενταχθούν στη βορειοατλαντική συμμαχία, κατηγορώντας τες ότι φιλοξενούν τρομοκράτες και εγείροντας ζήτημα βέτο. Ο Ταγίπ Ερντογάν ισχυρίζεται ότι αμφότερες προσφέρουν καταφύγιο σε άτομα που συνδέονται με οργανώσεις όπως το PKK και το Κίνημα του ορκισμένου του εχθρού Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο κατηγορεί ως ενορχηστρωτή της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016.

Ζητεί την έκδοση στην Τουρκία 33 ατόμων αλλά και την άρση από Φινλανδία και Σουηδία του εμπάργκο όπλων που επέβαλαν στην Τουρκία το 2019, μετά τη στρατιωτική της επίθεση στη Βορειοανατολική Συρία. Το όπλο του βέτο που κρατάει στα χέρια του ο Ερντογάν είναι ένας μοχλός πίεσης όχι μόνο για μελλοντικές, αλλά και τωρινές τουρκικές αξιώσεις και δη αυτές που αφορούν το πλαίσιο αναβάθμισης των σχέσεων Αγκυρας – Ουάσιγκτον. Από το παζάρι πώλησης των νέων F-16 που ζητεί εδώ και καιρό ο τούρκος πρόεδρος, μέχρι την αποκατάσταση των σχέσεών του με τον αμερικανό ομόλογό του Tζο Μπάιντεν που δεν είναι και οι καλύτερες.

Πέραν αυτού, υπάρχει και κάτι άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού του Ερντογάν. Συνηθίζει όχι τυχαία να ανεβάζει τους τόνους στη διάρκεια προεκλογικών περιόδων για να ενισχύσει τα ποσοστά του. «Πολλές από τις απαιτήσεις του για το PKK αποτελούν μέρος μιας γνώριμης τουρκικής μελωδίας. Αλλά έχει εσωτερικούς λόγους για να αντισταθεί στην Αμερική. Η οικονομία έχει καταρρεύσει και η δημοτικότητά του είναι πάντα σε χαμηλά επίπεδα. Με τον πληθωρισμό στο 66,9% και τις εκλογές το επόμενο καλοκαίρι, επιλέγει να κινητοποιήσει την εθνικιστική ψήφο» σχολιάζει στον «Guardian» ο Τζόναθαν Εϊάλ, αναπληρωτής διευθυντής της δεξαμενής σκέψης Rusi.

Θρίλερ με την τύχη των αιχμαλώτων μετά την πτώση της Μαριούπολης

«Οι Θερμοπύλες του 21ου αιώνα», όπως αποκάλεσε τη Μαριούπολη σύμβουλος του ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έπεσαν. Από την περασμένη Τρίτη και έπειτα από 83 ημέρες ηρωικών μαχών το εργοστάσιο του Αζοφστάλ, τελευταίο σύμβολο της ουκρανικής αντίστασης, πέρασε στον έλεγχο των φιλορώσων αυτονομιστών, μετά τη συμφωνία για παράδοση των τελευταίων μαχητών. Από την περασμένη Δευτέρα, όπως ανακοίνωσε το ρωσικό υπουργείο Αμυνας, πάνω από 1.730 στρατιώτες, πολλοί σοβαρά τραυματισμένοι, βγήκαν από το εργοστάσιο για να παραδοθούν και έχουν μεταφερθεί σε έδαφος υπό ρωσικό έλεγχο.
Η εκκένωση ήταν προϊόν εξαιρετικά λεπτών και μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Το Κίεβο δήλωσε ότι οι μαχητές θα ανταλλαγούν με ρώσους φυλακισμένους, όμως το ρωσικό υπουργείο Αμυνας δεν επιβεβαιώνει τον παραπάνω ισχυρισμό. Αντίθετα πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν έκκληση οι στρατιώτες να μην απελευθερωθούν αλλά να δικαστούν. Η ρωσική Γενική Εισαγγελία ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας την περασμένη Τρίτη να κηρύξει το τάγμα του Αζόφ τρομοκρατική οργάνωση. Το λιμάνι της Αζοφικής υπήρξε το σκηνικό ανελέητων βομβαρδισμών από την ημέρα που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία στα τέλη Φεβρουαρίου. Η στρατιωτική μηχανή του Πούτιν πραγματοποίησε θανατηφόρα χτυπήματα στο μαιευτήριο και στο ιστορικό θέατρο της πόλης όπου εκατοντάδες πολίτες είχαν βρει καταφύγιο. Τώρα εκφράζονται φόβοι ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να σβήσουν τα στοιχεία της βαρβαρότητάς τους χρησιμοποιώντας κινητά κρεματόρια ώστε να ξεφορτωθούν τα πτώματα, αναφέρει το CNN, χωρίς – όπως τονίζει – να μπορεί να επαληθεύσει τον ισχυρισμό. Παραθέτει όμως τα λόγια του Πέτρο Αντριουσένκο, συμβούλου του δημάρχου της Μαριούπολης, ότι «περιέργως το σχέδιο καθαρισμού των συντριμμιών συμπίπτει με τα μέρη της μεγαλύτερης καταστροφής… το θέατρο, τη λεωφόρο Μίρου, το νοσοκομείο που βομβαρδίστηκε ανελέητα τον περασμένο Μάρτιο».

Οι κινήσεις στο Ντονμπάς

Την ίδια ώρα, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις και οι αυτονομιστές αυξάνουν τον έλεγχο στην ευρύτερη περιφέρεια του Ντονμπάς όπου οι μάχες εντείνονται με πολύ σκληρές συγκρούσεις και εκατέρωθεν βομβαρδισμούς. Τις τελευταίες ημέρες επίκεντρο των σφοδρών ρωσικών αεροπορικών επιθέσεων αλλά και των ανελέητων μαχών χερσαίων δυνάμεων είναι η πόλη του Σεβεροντονέτσκ. Οι Ουκρανοί αντιστέκονται σθεναρά και φαίνεται, σύμφωνα με ενημέρωση του ουκρανικού γενικού επιτελείου, να έχουν προς το παρόν απωθήσει τους Ρώσους. Αλλά η πόλη είναι σχεδόν περικυκλωμένη από ρωσικές δυνάμεις, οι οποίες μαζί με τους φιλορώσους αυτονομιστές επιτίθενται από όλες τις πλευρές. Σύμφωνα με το βρετανικό υπουργείο Αμυνας, η Μόσχα θα ενισχύσει εκεί το στρατιωτικό της μέτωπό, μεταφέροντας τις δυνάμεις που ως τώρα ήταν απασχολημένες στο Αζοφστάλ.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΗΜΑ

«Αυτό που ήδη γνωρίζουμε είναι η απάντηση στην εξής ερώτηση: Ποιος έβαλε το όπλο στο χέρι του δολοφόνου; Η πολιτική που ασκείται σε αυτή τη χώρα».

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Με αυτά τα λόγια ο αρθρογράφος του «The Atlantic», Ντέιβιντ Φραμ, επιχειρεί να θέσει την πολιτική ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών ενώπιον των ευθυνών της μετά το νέο μακελειό στο Τέξας. Τονίζοντας, παράλληλα, ότι ενώ «σε κάθε άλλη δημοκρατία καταβάλλεται κάποιου είδους σημαντική προσπάθεια να μείνουν τα όπλα μακριά από επικίνδυνους ανθρώπους και οι επικίνδυνοι άνθρωποι μακριά από τα όπλα», στις ΗΠΑ συμβαίνει κάτι διαφορετικό: Η αναλογία είναι 120 όπλα ανά 100 πολίτες, ενώ στη διάρκεια της πανδημίας καταγράφηκε η μεγαλύτερη αύξηση στις πωλήσεις – 20 εκατ. όπλα πουλήθηκαν το 2020 και άλλα 18,5 εκατ. το 2021.

Στο ίδιο μήκος κύματος και το γαλλικό «L’Obs» (διάδοχος του «Nouvel Observateur»), το οποίο σε ανάλυση του ανταποκριτή του από τη Νέα Υόρκη αναφέρεται στις «στενάχωρες αλήθειες για την Αμερική και τα Οπλα». Αλήθειες που, όπως σημειώνει, «αποτελούν τη ρίζα του προβλήματος μιας υπεροπλισμένης χώρας».

1. Οι «δειλοί Ρεπουμπλικανοί» και ο μύθος της προστασίας

Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι «οι Ρεπουμπλικανοί είναι μεγάλοι δειλοί». Κι αυτό διότι, όπως σημειώνει, αντί να ισχυριστούν πως «αυτό είναι το αντίτιμο για την ελευθερία του να φέρει κανείς όπλα», προβάλλουν κάθε φορά δύο δικαιολογίες: την κακή πνευματική υγεία των δραστών και την έλλειψη προστασίας σε χώρους που μπορεί να αποτελούν στόχους – όπως οι ένοπλοι δημόσιοι υπάλληλοι και εκπαιδευτικοί ή οι αστυνομικοί. Ωστόσο, αυτό είναι μάλλον ανέφικτο, καθώς, όπως έγραψε στο Twitter ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, η προστασία των 130.000 σχολείων και των 40.000 σουπερμάρκετ που υπάρχουν στην Αμερική θα απαιτούσε μια δύναμη πολλαπλάσια του σώματος των Πεζοναυτών, που αριθμεί σήμερα 180.000 μέλη.

2. Οι Δημοκρατικοί που πέφτουν στην παγίδα

Η δεύτερη αλήθεια αφορά τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι «δεν θέλουν να κατάσχουν τα όπλα». Είναι κάτι που ισχυρίζονται οι αντίπαλοί τους, παραπέμποντας σε ευθεία παραβίαση του συντάγματος – και αυτοί πέφτουν στην παγίδα: «Αδυνατούν να εγγυηθούν, δυνατά και καθαρά, όλη μέρα και, εν ανάγκη, περνώντας και σχετικούς νόμους, ότι το δικαίωμα της οπλοκατοχής δεν αναιρείται – όχι όμως οποιοδήποτε τέτοιο δικαίωμα και άνευ όρων».

3. Η «δικτατορία μιας μειονότητας» και το Ανώτατο Δικαστήριο

Η τρίτη αλήθεια είναι ότι η Αμερική είναι όμηρος «της δικτατορίας μιας μειονότητας», με συνένοχο το Ανώτατο Δικαστήριο. Κι αυτό διότι ενώ η μεγάλη πλειοψηφία τάσσεται υπέρ των αυστηρότερων ελέγχων, υπάρχει η δυνατότητα 40 γερουσιαστές, από τους 100 συνολικά, να μπλοκάρουν κάθε αλλαγή (όπως αναμενόταν να γίνει και χθες με έναν νόμο για την καταπολέμηση της εσωτερικής τρομοκρατίας, που θα άνοιγε τον δρόμο και για συζήτηση αναφορικά με την οπλοκατοχή). Οσο για το Ανώτατο Δικαστήριο, η συντηρητική πλειοψηφία του αναμένεται να αποδείξει για μία ακόμα φορά τον ρόλο της, όταν θα εξετάζει την προσφυγή κατά της Πολιτείας της Νέας Υόρκης και του νόμου ο οποίος επιτρέπει σε κάποιον να φέρει όπλο (κρυμμένο) μόνο εάν αυτό δικαιολογείται από έναν σοβαρό λόγο ή απειλή -, με τους περισσότερους να δηλώνουν βέβαιοι ότι θα τον ακυρώσει.

4.  Η αντίδραση που δεν διαρκεί και τα μίντια

Η τέταρτη αλήθεια, πάντα σύμφωνα με το «L’Obs», είναι ότι, όπως έχουν αποδείξει οι αλλεπάλληλες ένοπλες επιθέσεις, «κάθε τραγωδία κάνει τα πράγματα χειρότερα». «Το μάθημα από το Σάντι Χουκ (2012), πιθανότατα δε και το Ουβάλντε, είναι ότι η όποια αντίδραση δεν διαρκεί. Οι υπόλοιπες ειδήσεις κυριαρχούν ή άλλες τραγωδίες και, τελικά, η αίσθηση της ανικανότητας καταλήγει στο να αμβλύνει την αγανάκτηση». Σε αυτό, φυσικά, φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και τα ΜΜΕ, κάτι που σημαίνει ότι «ο κόσμος των μίντια οφείλει να επανεξετάσει πώς καλύπτει τέτοιου είδους μαζικές δολοφονίες».

5. Πολλά λόγια και προτροπές, καθόλου πράξεις

Η πέμπτη και τελευταία «άβολη αλήθεια» προκύπτει από τα όσα λέγονται ύστερα από κάθε τέτοια τραγωδία από τους προέδρους. «Εχουμε βρεθεί σε αυτό το σημείο πολλές φορές. Πρέπει να ανασυγκροτηθούμε και να αναλάβουμε ουσιαστική δράση για να αποτρέψουμε και άλλες τραγωδίες όπως αυτή» είχε πει το 2012 ο Μπαράκ Ομπάμα, μετά το μακελειό στο σχολείο Σάντι Χουκ. «Πρέπει να δράσουμε. Πότε, για όνομα του Θεού, θα σηκωθούμε και θα σταθούμε απέναντι στο λόμπι των όπλων;» είπε αυτή την εβδομάδα ο Τζο Μπάιντεν. Πολλά λόγια και εκκλήσεις αλλά ελάχιστη δράση – όπως προκύπτει και από το γεγονός ότι το τελευταίο ουσιαστικό μέτρο ελέγχου της οπλοκατοχής ψηφίστηκε πριν από 28 χρόνια και εξέπνευσε ύστερα από δέκα…