Ποια η διαφορά μεταξύ ενεργητικής και παθητικής τετραδιεύθυνσης;

Επιμέλεια: Γιώργος Παλληκάρης

Σε ποιες περιπτώσεις οι πίσω τροχοί στρίβουν αντίθετα με τους μπροστά και πότε με την ίδια φορά; Η τετραδιεύθυνση σε ένα αυτοκίνητο μπορεί να εκτινάξει την οδηγική του συμπεριφορά και αποτελεί μια τεχνολογία που ποτέ δεν έμελλε να είναι προνόμιο μόνο των ακριβών supercars.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όταν οι μηχανικοί της Honda κατάφεραν στο Prelude του 1988 να εισαγάγουν σύστημα διεύθυνσης και για τους πίσω τροχούς. Μια τεχνολογία που βελτίωνε σε απίστευτο βαθμό τη συμπεριφορά του αυτοκινήτου στον δρόμο, όμως τελικά ποτέ δεν πέρασε στη μαζική γραμμή παραγωγής λόγω… κακού marketing.

Ανά χρονικά διαστήματα εταιρείες εξοπλίζουν μερικά μοντέλα επιδόσεών τους με τετραδιεύθυνση, όπως π.χ. το Renault Megane RS. Όμως, ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενεργητικής και παθητικής τετραδιεύθυνσης;

Παθητική τετραδιεύθυνση: Αποτελεί την πιο απλή περίπτωση στην οποία οι πίσω τροχοί στρίβουν ελάχιστες μοίρες προς την ίδια κατεύθυνση με τους μπροστινούς. Με αυτόν τον τρόπο (ακόμα και με τις 2 ή 3 μοίρες κλίσης) μειώνεται σε τεράστιο βαθμό η πιθανότητα υπερστροφής.

Ενεργητική τετραδιεύθυνση: Μια πιο πολύπλοκη διαδικασία, που έχει όμως και θεαματικά αποτελέσματα και μεταβάλλεται ανάλογα με την ταχύτητα κίνησης. Όταν το όχημα κινείται με μικρή ταχύτητα, τότε οι πίσω τροχοί στρίβουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάνοντας το όχημα πιο ευέλικτο και ευκολοδήγητο. Όταν η ταχύτητα κίνησης αυξηθεί σε έναν βαθμό, τότε η στρέψη των πίσω τροχών γίνεται προς την όμοια φορά, βοηθώντας το όχημα να πετύχει καλύτερη πρόσφυση και σταθερότητα, ώστε ακόμα και απότομοι ελιγμοί, να γίνουν πιο ασφαλείς.