Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης στα Παραπολιτικά: Προτιµώ να κάνω πράγµατα για να µε κρίνουν, παρά να µην κάνω τίποτα και να κρίνω όλους τους άλλους

Σπουδαίος ηθοποιός, σπουδαίος σκηνοθέτης, πολύ ταλαντούχος καλλιτέχνης. Ο Πυγµαλίωνας ∆αδακαρίδης ήταν ανέκαθεν γνωστός, όµως ο εµβληµατικός ρόλος του στη «Φάλαινα», η οποία θα συνεχιστεί και τον ερχόµενο χειµώνα, δεν τον εκτόξευσε απλώς ερµηνευτικά, αλλά τον άλλαξε και ως άνθρωπο. Για την εµπειρία του, αλλά και για την πορεία και τη φιλοσοφία ζωής του µίλησε στα «Παραπολιτικά» και στον Γιώργο Κουβαρά.

Θέλω να ξεκινήσω από τη «Φάλαινα». Πώς είναι δύο ώρες κάθε µέρα να αλλάζεις την εικόνα σου για να βγεις στη σκηνή; Είναι σαν να παίζεις και άλλες δύο ώρες…

Είναι ένα µέρος ψυχοθεραπευτικό, µπορώ να πω. Είσαι µόνος µε τις σκέψεις σου. Είναι δύο ώρες που στην αρχή µού φαίνονταν αιώνες. Τώρα είναι µία από τις ωραιότερες δράσεις της ηµέρας, γιατί δεν µπορώ να κάνω κάτι, δεν µπορεί να µε ενοχλήσει κανείς, δεν µπορώ να ενοχλήσω κανέναν, οπότε ξαφνικά γίνεται χρόνος για σκέψη.

Γιατί αποφάσισες να κάνεις τη «Φάλαινα»; Σου το πρότεινε κάποιος ή το σκέφτηκες µόνος σου; Γιατί είναι ένας ιδιαίτερος ρόλος, µια ιδιαίτερη κατάσταση…

Οταν είδα την ταινία πρώτη φορά στο σινεµά µαζί µε τον καλύτερό µου φίλο, στο τέλος µού είπε: «Να ένας ρόλος που πρέπει να κάνεις». Προϋπάρχει µια βασική ιστορία, που είναι ο πατέρας µου, γιατί για µένα ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του «Φάλαινα». Ο πατέρας µου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, λατρεµένος, λειτουργικός, εµπορικός αντιπρόσωπος στο επάγγελµα, που σχεδόν µέχρι τα 55 του ήταν ο άνθρωπος ο οποίος κλασικά πριν από όλες τις µεγάλες εποχές-γιορτές του χρόνου πήγαινε σε όλη την Ελλάδα και δειγµάτιζε το εµπόρευµα. Και µετά ήρθε το Ιντερνετ και οι άνθρωποι που ήταν τότε σε εκείνο το µεταίχµιο, µιας ηλικίας, εµπορικοί αντιπρόσωποι, βρέθηκαν στον δρόµο, εκτεθειµένοι. Και εκεί ήρθε η ανάποδη εκδοχή και ενώ ο πατέρας µου ήταν επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής στην Α’ Εθνική, άρχισε να εκδικείται µε έναν τρόπο την ελλειπτική παιδεία του απέναντι στην ψυχολογία που έχουµε όλοι οι άνθρωποι, φορτώνοντας τον εαυτό του µε αυτόν τον τρόπο: µε κιλά. Τα ψυχολογικά κιλά, νοµίζω, είναι τα περισσότερα, γιατί ουσιαστικά η παχυσαρκία πια είναι νόσος. ∆εν είναι «πείνασα κι έφαγα». Από φέτος κιόλας, νοµίζω, είναι επίσηµα νόσος και από την επιστήµη. Κι εκεί ξεκίνησε η δική µου διαδροµή µε τη «Φάλαινα»: πώς η ευτυχία αλλάζει µε έναν άλλο τρόπο και φεύγει το χαµόγελο και η µόνη θαλπωρή που βρίσκεις είναι στο να µην επικοινωνείς, τρώγοντας. Σε ένα πρώτο επίπεδο…

Αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, έχει στάδια, φτάνεις κάπου…

Αρχίζουµε στο σχολείο και λέµε «ο χοντρός» ή «η χοντρή». Αν έχεις παιδεία, θα πεις ο ευτραφής ή ο παχύσαρκος ή θα πεις το οτιδήποτε, αλλά αρχίζουµε οι ίδιοι και µιλάµε µε έναν τρόπο που σήµερα δεν είναι και πολιτικά ορθός. Εκεί αρχίζει το µεγάλο χάος. Γιατί πώς αλλάζεις µια παιδεία που έχει εγκαθιδρυθεί στην ψυχή των ανθρώπων, προσπαθώντας να κάνεις κάτι καλό και ισοπεδώνοντας στους καινούργιους ανθρώπους το να εκφράζονται; Οπότε αρχίζουµε να δηµιουργούµε µειονότητες ιντερνετικές πολλές φορές.

Ουσιαστικά έχουµε µετατρέψει το στερεότυπο σε φυσιολογικό.

Εµένα οι γονείς µου µού µάθαιναν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί, είτε κάποιος θέλει να τους χαρακτηρίσει ΑµεΑ είτε οµοφυλόφιλους είτε αλλόθρησκους είτε έγχρωµους. Εάν τελικά ο πατέρας µου πήρε κιλά ή όχι ή τι συµβαίνει µέσα από αυτό είναι από το πώς τροφοδοτούµε την ψυχή µας µε όλα αυτά τα παραπανίσια κιλά. Βάρη, ενοχές, τύψεις, µαταιότητα, µαταιοδοξία, έπαρση πολλές φορές, αλαζονεία και, τελικά, βλέπεις µεγαλώνοντας ότι δεν είσαι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς γύρω σου. Και για µένα αυτό ήταν η «Φάλαινα»: οι άνθρωποι που αγαπώ γύρω µου να είναι στο παρόν.

Είσαι ένας «τυχερός» άνθρωπος. Και το λέω γιατί, ενώ έχεις βιώσει δύσκολα πράγµατα, διότι αυτό που βίωσες µε τον πατέρα σου δεν είναι το πιο εύκολο πράγµα, έτσι;

Υπάρχει αγάπη. Με την ίδια οικογένεια να είχα µεγαλώσει τώρα στην Παλαιστίνη ή στην Ουκρανία δεν θα ήταν το ίδιο πράγµα ή αν µεταφερθώ σε προπολεµικές ή πολεµικές εποχές της Ελλάδας. Είµαι άνθρωπος, γιατί µεγάλωσα χωρίς πόλεµο. Ο πόλεµος ήρθε σε εισαγωγικά µε έναν άλλον τρόπο.

Σε αγχώνει το γεγονός ότι έχεις κάνει κάτι πολύ ξεχωριστό τα τελευταία χρόνια και γενικά ότι είσαι σε µια άνοδο; Σου δηµιουργεί άγχος; «Να µείνω εκεί» ή «να συνεχίσω να ανεβαίνω»;

Αν κάποιος πει ότι δεν είναι φιλόδοξος, θα πει ψέµατα. Αλλά δεν είναι αυτό το φιλόδοξο το οποίο σε κατατρώει, που τρώει το εγώ σου και το πνεύµα σου. Η φιλοδοξία µου είναι να βρω µια άλλη ιστορία να αγαπήσω και να την προσπαθήσω, όπως προσπάθησα την προηγούµενη και λίγο καλύτερα. Το ίδιο κάνω και µε κάθε παράσταση, αλλά δεν παίρνω τον εαυτό µου τόσο σοβαρά. ∆εν θα είµαι εδώ για πάντα.

Εκτός από τη «Φάλαινα», κάνεις κάτι άλλο υπέροχο, µε τον Γιάννη Μπέζο.

Συναντήθηκα µε το κείµενο «Αινιγµατικές παραλλαγές» του Σµιτ πριν από δεκατέσσερα χρόνια. Μου το έδωσε η πολύ καλή µου φίλη, η Μαρίνα Ασλάνογλου, και µου λέει: «Κάποια στιγµή πρέπει να το παίξεις αυτό το έργο». Θα παίξουµε σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα ανοιχτά θέατρα στην Αθήνα, θα είµαστε όλο το καλοκαίρι. Θα πάµε και στην Κρήτη, σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και στην Πελοπόννησο. Θα κάνουµε τον τελευταίο χορό, που λέω εγώ.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες και µεγαλοστοµίες, όπως, ας πούµε, ότι οι νέοι σήµερα είναι πολύ πιο αποµονωµένοι…

Μα, έχουµε µια οικονοµία που διαλύεται, ανθρώπους που κοιτάνε τα κινητά τους, παιδιά που δεν κάνουν πια ποδήλατο στις γειτονιές, επικοινωνούν µε έναν άλλον τρόπο, µε µια άλλη γλώσσα, νοητική και τεχνολογικά πιο προηγµένη από εµάς, αλλά ποιοι είµαστε εµείς για να κρίνουµε όλους τους άλλους µε έναν τρόπο; ∆ηλαδή, προτιµώ να κάνω πράγµατα για να µε κρίνουν, παρά να µην κάνω τίποτα και να κρίνω όλους τους άλλους.

Με την τεχνητή νοηµοσύνη πώς τα πας; Τη βλέπεις ως απειλή;

Βλέπω το καλό το οποίο έρχεται, αλλά βλέπεις και το κακό. Εγώ ήµουν παιδί του «Πολέµου των άστρων», οπότε, για να υπάρχει µια δύναµη καλοσύνης, υπάρχει και το κακό από πίσω και, αν ξεφύγει το κακό, τα πράγµατα θα είναι δύσκολα.

Νιώθεις ότι είσαι µια γενιά που έχει δει πολύ από την τεχνολογία, αλλά την περιµένει τόσο πολύ, που σχεδόν φοβάται για αυτό που έρχεται;

Εγώ δεν φοβάµαι. Ερωτήµατα µού γεννιούνται, παρ’ όλα αυτά, τη στιγµή της ησυχίας. Το βράδυ ή το ηλιοβασίλεµα στην Τήνο ή το γέλιο του καλύτερού σου φίλου, ο σκύλος σου που σε παίρνει αγκαλιά, η σχέση σου, ο έρωτάς σου, το παιδί σου, ο πατέρας σου και η µάνα σου… κανένα A.I. στον κόσµο δεν µου τα φέρνουν πίσω.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά