Συγκινεί ο Φαλελάκης για τον Χατζησάββα: “Ο μεγαλύτερος εξευτελισμός ήταν να να μην μπορείς να πάρεις το σώμα του ανθρώπου με τον οποίον έζησες 25 χρόνια” (Βίντεο)

Ο Κώστας Φαλελάκης άνοιξε την καρδιά του σε μια βαθιά ανθρώπινη συνέντευξη, γεμάτη συγκίνηση και ειλικρίνεια. Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για την απώλεια του συντρόφου του, του αείμνηστου Μηνά Χατζησάββα, περιγράφοντας τις δύσκολες στιγμές που βίωσε μετά τον θάνατό του, όταν το κράτος δεν του επέτρεπε να παραλάβει τη σορό του ανθρώπου με τον οποίο είχε μοιραστεί 25 χρόνια ζωής. Παράλληλα, έκανε αναδρομή στα παιδικά του χρόνια, θυμούμενος τη φτώχεια, αλλά και την αγνότητα μιας άλλης εποχής. Ο ηθοποιός, καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον» την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου, αναφέρθηκε με λόγια που συγκινούν και ταυτόχρονα προκαλούν προβληματισμό, για το πώς η απώλεια και η κοινωνική αδικία έγιναν για εκείνον μονοπάτι αφύπνισης και αγώνα για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών.

Διαβάστε: Κώστας Φαλελάκης: Το ψυχικό νόσημα της μητέρας του, ο Μηνάς Χατζησάββας και ο νέος του σύντροφος (Βίντεο)

Κώστας Φαλελάκης: «Αισθάνθηκα σκουπίδι της κοινωνίας – Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός»

Με τη φωνή του να «σπάει» από τη συγκίνηση, ο Κώστας Φαλελάκης περιέγραψε τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως δεν είχε το δικαίωμα να παραλάβει τη σορό του συντρόφου του, Μηνά Χατζησάββα, τονίζοντας ότι αυτή η εμπειρία τον σημάδεψε για πάντα. Όπως είπε: «Ήταν μονόδρομος. Όταν δεν μπορείς να πάρεις το σώμα του ανθρώπου με τον οποίον έζησες 25 χρόνια μαζί, δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός. Αισθάνθηκα σκουπίδι της κοινωνίας, ποντικός. Θα φαινόμαστε, διεκδικούμε αυτό που μας ανήκει. Αυτό είχε ένα αντίκτυπο, τον οποίο δεν τον συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή με ξεπέρασε το ίδιο το γεγονός. Αργότερα κατάλαβα ότι έκανε και καλό σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Έγινε ένα παράδειγμα». Ο ηθοποιός εξήγησε πως ένιωσε τότε ότι δεν είχε άλλη επιλογή παρά να μιλήσει δημόσια, όχι μόνο για να δικαιώσει τον έρωτά τους, αλλά και για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που ζούσαν στην ίδια σιωπή και αδικία.

«Γεννήθηκα σε ένα χωριό χωρίς ρεύμα και νερό»

Στη συνέχεια της συνέντευξης, ο Κώστας Φαλελάκης γύρισε πίσω στα παιδικά του χρόνια, σε μια εποχή όπου η ζωή ήταν δύσκολη, αλλά γεμάτη ουσία και απλότητα. Με νοσταλγία, περιέγραψε πώς μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό της Κρήτης, τον Ραβδούχα, όπου οι κάτοικοι ζούσαν χωρίς ρεύμα και χωρίς τρεχούμενο νερό. Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Έχω μεγαλώσει σε μια απομονωμένη περιοχή, τελείως. Γεννήθηκα σε ένα χωριό που λέγεται Ραβδούχας, που είναι στον κόλπο της Κισσάμου απέναντι από το Καστέλι. Εκεί δεν είχε ούτε ρεύμα ούτε νερό, το νερό το φέρναμε από την πηγή σε πιθάρια». Και πρόσθεσε ο Κώστας Φαλελάκης με χιούμορ και συγκίνηση: «Δεν μου άρεσε καθόλου όταν ήρθε τελικά το ρεύμα γιατί το κοίταζες και έβλεπες μετά αστράκια. Ήταν σαν να ζούσαμε σε έναν περασμένο αιώνα αλλά δεν με πείραζε γιατί δεν ήξερα τι υπάρχει μετά από αυτό. Μια κοινωνία που ζει σε ένα τέτοιο χωριό είναι πολύ ευτυχισμένη, αν δεν έχει επιρροές απ’ έξω».

«Όταν πήγα στο Γυμνάσιο κατάλαβα πόσο φτωχοί ήμασταν»

Η αθωότητα εκείνης της παιδικής ζωής χάθηκε, όπως είπε, όταν πήγε στο Γυμνάσιο σε μια κοντινή κωμόπολη, όπου για πρώτη φορά είδε τι σημαίνει ευμάρεια και κοινωνική ανισότητα. «Γιατί εκεί μπήκε το δηλητήριο. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, που πήγα στη διπλανή κωμόπολη, είχε και ρεύμα και αυτοκίνητα και δρόμους. Τα είχε όλα και κατάλαβα πόσο φτωχοί ήμασταν εμείς, όχι μόνο εγώ προσωπικά και η οικογένεια μου αλλά όλοι στο χωριό. Διαπίστωσα δηλαδή ότι ο μόνος που φορούσε μπαλωμένα ήμουν εγώ και αισθάνθηκα πολύ άσχημα», είπε ο Κώστας Φαλελάκης, περιγράφοντας τη στιγμή που αντιλήφθηκε τη σκληρή πραγματικότητα της κοινωνικής ανισότητας.