«Επί πάνω από τρεις δεκαετίες, σε συνθήκες αντίξοες, με σωφροσύνη, οξυδέρκεια, αποφασιστικότητα και επιμονή, με απαράμιλλη εργατικότητα και αφοσίωση στο καθήκον, οικοδομεί σταθερά το κύρος της Οικουμενικής Ορθοδοξίας. Με τη σοφή ποιμαντορία του πέτυχε το φαινομενικά ακατόρθωτο πριν μερικές δεκαετίες, να καταστήσει το Φανάρι κεντρικό σημείο αναφοράς της διεθνούς σκηνής. Να ακούγεται ο λόγος της Ορθοδοξίας παγκοσμίως και κάθε νέα πρόκληση, κάθε νέα απειλή να μετατρέπεται σε ευκαιρία για επίλυση προβλημάτων, σε άλμα προς τα εμπρός. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες γίνονται κλίμακες για να ανεβεί η Οικουμενική Ορθοδοξία υψηλότερα». Τα παραπάνω τόνισε ο Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ), μέλος της Βουλής των Ελλήνων, δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος, μιλώντας από το βήμα του Διεθνούς Συνεδρίου «Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Τριάντα χρόνια διακονίας», που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων (1991-2021) από την ενθρόνισή του.

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Στην εισήγησή του, που είχε θέμα «Στα βήματα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Μικρά Ασία. Οι Λειτουργίες στις εκκλησίες όπου οι καμπάνες σίγησαν το 1922», ο Μάξιμος Χαρακόπουλος υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, ότι «στη Μικρά Ασία κτυπούσε πάντοτε η καρδιά της Ορθοδοξίας, με την Κωνσταντινούπολη κέντρο της Οικουμένης και κέντρο της Οικουμενικής Ορθοδοξίας. Μετά το 1922, όμως, και με την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, η χριστιανοσύνη σίγησε στην μικρασιατική ενδοχώρα. Αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα θέλησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης να αλλάξει, σε πείσμα των αντιξοοτήτων και της λήθης, που απειλεί πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο τον σύγχρονο άνθρωπο. Χωρίς να λογαριάζει κόπο, αποστάσεις, κινδύνους, ταξίδεψε σε περιοχές αγαπημένες. Λειτούργησε σε ιερά κλειστά από τα χρόνια της φρίκης, έφερε πάλι την ελπίδα σε ό,τι θεωρήσαμε ότι ανήκε στο παρελθόν. Ιδιαιτέρως, εμείς που καταγόμαστε από τα άγια χώματα των αλησμόνητων πατρίδων της καθ’ ημάς Ανατολής, αισθανόμαστε βαθύτατη ευγνωμοσύνη για τις αναλαμπές των εκκλησιών μας έπειτα από πολλές δεκαετίες σιωπής και αδιαφορίας.

Προσωπικά είχα τη τύχη να παραβρεθώ στο πλευρό του Πατριάρχη μας, σε πολλές περιοχές της μικρασιατικής γης. Είναι νομίζω αδύνατο να περιγράψω επακριβώς το ρίγος της συγκίνησης που κάθε φορά μας διαπερνά όταν συμμετέχουμε σε Λειτουργίες στις παλιές εκκλησιές μας στα ματωμένα χώματα της Μικρασίας. Η παρουσία μας εκεί πάντοτε μας θυμίζει εποχές του ένδοξού μας βυζαντινισμού –κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή. Μας φέρνει στο νου τους αγίους και μάρτυρες, τους αγνούς πιστούς που διατήρησαν την Ορθοδοξία και την ταυτότητα του Γένους μας ζωντανά για αιώνες στη γη της Μικρασίας. Αλλά μας ξυπνά και τις μνήμες της Γενοκτονίας, της εξολόθρευσης των Χριστιανών, και τον εκτοπισμό όσων έμειναν ζωντανοί. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να λησμονήσουν οι απόγονοι όσων μαρτύρησαν στον Πόντο, στη Σμύρνη και όπου αλλού, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να λησμονήσουμε την ιστορία, να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας, και να πούμε ότι βλέπουμε μόνον μπροστά, αρνούμενοι τις ρίζες μας, το παρελθόν μας και εν τέλει τον εαυτόν μας. Άλλωστε, μετά την εξάλειψη των ανθρώπων, ξεκίνησε στη γείτονα και η επιχείρηση εξάλειψης της ιστορικής μνήμης. Εκκλησιές και μνημεία αλλάζουν χρήση, ξεγράφεται η αληθινή τους ταυτότητα. Για να ξεχαστεί ότι κάποτε εκεί ζούσαν Έλληνες, αλλά και Αρμένιοι και Ασσύριοι Χριστιανοί.

Ιδού λοιπόν, η τεράστια προσφορά του Οικουμενικού Πατριάρχη που διατρέχει ακατάπαυστα ό,τι έχει απομείνει για να ακουστούν και πάλι ψαλμωδίες, να ανάψουν κεριά, να ζωντανέψει η μνήμη, έστω και για λίγες ώρες, γεγονός που γίνεται αφορμή προβληματισμού και για τους σημερινούς ενοίκους της περιοχής».

Ο επικεφαλής της ΔΣΟ χαρακτήρισε τον Οικουμενικό Πατριάρχη «σπάνια προσωπικότητα, μεγάλη εκκλησιαστική μορφή, ηγετική φυσιογνωμία του Γένους, έναν άνδρα που είμαστε βέβαιοι ότι γράφει ιστορία».