Τέμπη: Συγκλονιστική μαρτυρία της 22χρονης Μυρσίνης που επέζησε της σύγκρουσης – «Νιώθω σαν να βλέπω ταινία»

Η Μυρσίνη ταξίδευε στο 3ο βαγόνι της μοιραίας αμαξοστοιχίας, που συγκρούστηκε στα Τέμπη, με μία φίλη της, την Ελπίδα Χούπα και άλλα δύο άτομα. Από τους τέσσερις μόνο η Μυρσίνη επέζησε

Η 22χρονη βρισκόταν 45 μέρες στην ΜΕΘ δίνοντας μάχη για τη ζωή της. Υπεβλήθη σε ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο στο κρανίο και δύο χρόνια ήταν σε κέντρο αποκατάστασης.

Σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στην καθημερινότητά της. Η Μυρσίνη δεν θυμάται τίποτα από το δυστύχημα στα Τέμπη και αυτό – όπως η ίδια πιστεύει – την προστατεύει από αυτή την φρίκη που έζησε.

«Δεν θυμάμαι τίποτα»

Η Μυρσίνη  μίλησε στο και περιέγραψε την εμπειρία της:

«Επειδή εγώ χτύπησα το κρανίο μου, ο εγκέφαλος για να σε προστατεύσει διαγράφει τις αναμνήσεις. Οπότε εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε κάποια φάση κοιταζόμασταν χωρίς να πούμε τίποτα και ότι έχουμε κάνει πολλές φορές στάση. Εκείνη την στιγμή ήταν σαν να κουνηθήκαμε και κοιταζόμασταν λίγα λεπτά στα μάτια χωρίς να πούμε τίποτα. Νιώθαμε και οι δυο περίεργα χωρίς να το πούμε και μετά δεν θυμάμαι τίποτα», ανέφερε αρχικά.

Πώς αισθάνεται όταν τα βλέπει όλα αυτά από βίντεο και φωτογραφίες;

«Νιώθω σαν να βλέπω ταινία, ενώ το έχω ζήσει δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό. Απλά είναι πολύ περίεργο το ότι έχασα την Ελπίδα. Νιώθω περίεργα και άσχημα αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό γιατί δεν θυμάμαι τίποτα. σαν να είχαμε κανονίσει κάτι με την Ελπίδα και να έπαθε εκείνη κάτι και να μην ήμουν εγώ», συμπλήρωσε η Μυρσίνη.

Η Μυρσίνη δεν θυμάται τίποτα από το δυστύχημα στα Τέμπη και αυτό – όπως η ίδια πιστεύει – την προστατεύει από αυτή την φρίκη που έζησε

«Πηγαίναμε Χορτιάτη με το αμάξι, οδηγούσαμε συζητούσαμε, λέγαμε τι σκεφτόμασταν. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει στην αρχή. Δεν νιώθεις τίποτα στην αρχή. Μέχρι να το συλλάβω μέσα μου μου πήρε μία βδομάδα. Δεν είχα όρεξη ούτε να ξυπνήσω, με ηρεμούσε μόνο όταν κοιμόμουν, γατί μόνο όταν κοιμάσαι δεν σκέφτεσαι. Μου λείπει η επικοινωνία μας, οι συζητήσεις μας. Σκεφτόμουν να τελειώσω την Γεωπονία και να πάω στην Σχολή Μουσικών Σπουδών αλλά καλύτερα να μαθαίνω μόνη μου μουσική στο Ωδείο παρά να πάω στο πανεπιστήμιο», συνέχισε η 22χρονη.

Τι σημαίνει για εκείνη δικαίωση;

«Δεν υπάρχει χειρότερο, είναι σαν να έχεις σκάλες και να ανεβαίνεις ξανά και ξανά και ξαφνικά πάνε οι σκάλες, δεν γίνεται να ξανααναπτυχθούν οι ίδιες σκάλες, δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάσεις τους ανθρώπους σου. Δικαιοσύνη τώρα…εντός εισαγωγικών».