Θανάσης Ευθυμιάδης: Η παιδεία και το παράδειγμα στα παιδιά, η βάση για την προστασία από τις φωτιές

Ο Θανάσης Ευθυμιάδης, μέσα από ανάρτησή του στο Instagram, επανέφερε ένα παλαιότερο κείμενό του με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές, καταθέτοντας την προσωπική του άποψη για το περιβαλλοντικό ζήτημα. Ο ηθοποιός, που τα τελευταία χρόνια έχει υιοθετήσει έναν τρόπο ζωής κοντά στη φύση, υπογράμμισε ότι η ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος ξεκινά από την παιδεία και το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά.

Στο κείμενό του σημειώνει ότι τα παιδιά πρέπει να συνδεθούν συναισθηματικά με τη φύση και τα δέντρα, ώστε να μην επαναλάβουν τα λάθη των προηγούμενων γενεών. Αναφέρθηκε, μάλιστα, σε ένα προσωπικό περιστατικό από τα μαθητικά του χρόνια, όταν διαφώνησε με τον δάσκαλό του που χαρακτήρισε τα δέντρα ως «άψυχα». Η αντίδρασή του προκάλεσε την έντονη ενόχληση του δασκάλου, ο οποίος τον τιμώρησε χτυπώντας τον με χάρακα στις παλάμες.

Ο ηθοποιός τόνισε ότι η επαφή των παιδιών με τα δέντρα είναι καθοριστική για να κατανοήσουν τον ρόλο τους στη ζωή μας, από τη μετατροπή του διοξειδίου του άνθρακα σε οξυγόνο μέχρι την αίσθηση ασφάλειας που μπορεί να προσφέρει η «αγκαλιά» ενός δέντρου. Ωστόσο, όπως σημείωσε, στα πάρκα και τα άλση των πόλεων τα δέντρα συχνά κλαδεύονται με τρόπο που αποτρέπει τα παιδιά να σκαρφαλώσουν σε αυτά.

Κλείνοντας, ο Θανάσης Ευθυμιάδης υπογράμμισε ότι μόνο αν τα δέντρα γίνουν μέρος της αγάπης και της προσευχής των παιδιών, θα μπορέσουν να σωθούν από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις που τα απειλούν.

 Η ανάρτηση του Θανάση Ευθυμίαδη

«Η βάση των ευθυνών μας για τις φωτιές είναι η παιδεία και το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά.

Όλες οι κυβερνήσεις μας προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη φύση στη συνείδηση των παιδιών – γι’ αυτό και το μάθημα τής Μελέτης τού περιβάλλοντος, θεωρείται δευτερεύον και συνήθως δεν γίνεται γιατί στην ώρα του θα αναπληρωθεί η χαμένη ώρα των Μαθηματικών ή της Γλώσσας)

*Όταν πήγαινα στο δημοτικό και ήρθε η ώρα να μας μιλήσει ο δάσκαλος για τα έμψυχα και τα άψυχα, μας είπε ότι τα δέντρα και τα φυτά ανήκουν στα άψυχα.

Για άλλη μία φορά διαφώνησα μαζί του:

“Μα τα δέντρα είναι φίλοι μου, μιλάω μαζί τους”.

Εκνευρίστηκε και για άλλη μία φορά έσπασε ένα ξύλινο χάρακα χτυπώντας με στις παλάμες (με την άδεια και τις ευλογίες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων).

Ελπίζω σήμερα να λένε άλλα πράγματα στα παιδιά.

Εάν δεν επιτρέψουμε στα παιδιά να νιώσουν αυτή τη σύνδεση με τα δέντρα, θα κάνουν και αυτά τα ίδια λάθη που κάνουμε κι εμείς.

Μόνο αν διδάξουμε στα παιδιά πόσο πολύ μας αγαπάνε τα δέντρα, θα αφυπνίσουμε αυτή τη φιλία.

Μόνο αν εξηγήσουμε στα παιδιά ότι η εκπνοή μας (διοξείδιο του άνθρακα), είναι δηλητήριο και αυτό το δηλητήριο το παίρνουν οι φίλοι μας τα δέντρα, το φιλτράρουν και το μετατρέπουν σε ζωή (οξυγόνο), που το παίρνουμε με την εισπνοή μας, θα καταλάβουν πόσο πολύ τα χρειαζόμαστε.

Μόνο αν επιτρέψουμε στα παιδιά να σκαρφαλώσουν σε ένα δέντρο, θα καταλάβουν ότι το δέντρο είναι ζωντανό και τους αγαπάει. Παρόλες τις ανησυχίες των γονιών, το παιδί θα νιώσει ασφάλεια στην αγκαλιά του δέντρου ίδια με αυτή της αγκαλιάς τής μητέρας του.

Μόνο έτσι θα αγαπήσει το παιδί τα δέντρα.

Βέβαια στα πάρκα και στα άλση των πόλεων, τα δέντρα κλαδεύονται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι απαγορευτικό να ανέβει ένα παιδί.

“Μα γιατί τα κλαδεύετε έτσι;” τους ρώτησα κάποτε.

“Για να μην πάρουν φωτιά”, μου απάντησαν.

“Για άλλη μία φορά προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, χωρίς να ψάξουμε την αιτία της”, σκέφτηκα.

Μόνο αν τα δέντρα μπουν στις προσευχές των παιδιών, θα γλιτώσουν από την τρέλα τού σύγχρονου ανθρώπου».