«Το συναίσθημα είναι σαν να ζεις με αναπηρία»

Η Σέβη Βολουδάκη μιλάει για την απώλεια του συζύγου της και οι λέξεις που χρησιμοποιεί προκαλούν συγκίνηση. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» και τη Νόνη Δούνια, η Υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, άνοιξε την καρδιά της και αναφέρθηκε στη μητρότητα, τις προκλήσεις του ρόλου της στο Υπουργείο, αλλά και τις αλλαγές που έφερε στη ζωή της, ο θάνατος του Μανούσου Βολουδάκη.

Όπως είπε η Σέβη Βολουδάκη κατάφερε με σκληρό αγώνα να βάλει σε τάξη τη ζωή της, δίπλα στα παιδιά της. Αισθάνεται πως ο Μανούσος Βολουδάκης βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό της. «Είναι σαν να συναποφασίζουμε» λέει αναφερόμενη σε εκείνον. Τα πάντα έγιναν πιο δύσκολα για την ίδια από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή το άλλο της μισό. Ο άνθρωπός της, όπως είπε στη Νόνη Δούνια.

Μιλώντας για την καθημερινότητά της, η Σέβη Βολουδάκη τόνισε πως: «Δεν είναι εύκολη η ζωή με τρία παιδιά και τις απαιτήσεις του Υπουργείου, θέλει προγραμματισμό, σκληρή δουλειά και επιμονή. Στις 6 το πρωί ετοιμάζω πρωινά, πηγαίνω τη μικρή στη στάση, τα αγόρια στο σχολείο και έρχομαι στο Υπουργείο».

Η πιο δύσκολη στιγμή, όπως εξομολογήθηκε, ήταν όταν χρειάστηκε να θέσει την οικογένειά της πάνω από όλα: «Το πιο δύσκολο “όχι” που χρειάστηκε να πω ήταν όταν έπρεπε να βάλω σε προτεραιότητα το πρόγραμμα των παιδιών μου απέναντι στη δουλειά. Αυτή ήταν η προτεραιότητά μου και όλα τα άλλα είπα ότι θα τα προσαρμόσω εκεί. Και μου βγήκε».

Ο θάνατος του Μανούσου Βολουδάκη, στις 8 Φεβρουαρίου 2023, υπήρξε για την ίδια σημείο καμπής. Η Σέβη Βολουδάκη μίλησε με συγκίνηση για τη σχέση τους, λέγοντας: «Για μένα ο Μανούσος δεν ήταν κάτι συμβατικό, ο σύζυγος ας πούμε. Ήταν το άλλο μου μισό. Ήμασταν ένα. Ήταν πολύ δύσκολο – και είναι – να αποδεχτώ ότι δεν βρίσκεται δίπλα μου, δεν παίρνουμε κοινές αποφάσεις. Το συναίσθημα είναι σαν να ζεις με αναπηρία, να ξέρεις ότι σου έχουν κόψει το πόδι».

Η πίστη της στο Θεό, της δίνει δύναμη να συνεχίσει: «Αν τον έβλεπα θα του έλεγα ότι μου λείπει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή της ζωής μου. Επειδή πιστεύω βαθιά στο Θεό, θεωρώ ότι θα τον ξαναδώ και δεν έχει τελειώσει τίποτα. Δεν ξέρω αν με καμαρώνει, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι κάπου και με βλέπει από ψηλά. Σε πολλές, αν όχι σε όλες τις αποφάσεις που παίρνω, υπάρχει μέσα μου η φωνή του, είναι σαν να συναποφασίζουμε».

Όπως εξομολογήθηκε, το να συνεχίσει το έργο του στο Υπουργείο ήταν για εκείνη σχεδόν αυτονόητο: «Ήταν ένας από τους λόγους που είπα ότι θα ασχοληθώ με το Υπουργείο. Υπήρχαν πράγματα που είχε αρχίσει, πίστευε και ήθελε να ολοκληρώσει. Έλεγα ότι δεν θα το αφήσω έτσι».

Η μεγαλύτερη στήριξή της, όπως πάντα, είναι τα παιδιά της: «Να το κάνω σωστά, όπως θα το ήθελε ο μπαμπάς», ήταν η μοναδική τους προϋπόθεση. Και έτσι, όπως λέει, «προχωρήσαμε σαν ομάδα».