Τι λέει ο Γιώργος Νικολαΐδης για την υπόθεση της 16χρονης στην Κυψέλη στα Παραπολιτικά 90,1

«Έχουμε μια επιλογή να κάνουμε ως κοινωνία: αν ένα παιδί με παραβατική ή βίαιη συμπεριφορά θα το στηρίξουμε για να επανενταχθεί στην κοινωνία ή αν θα το απομονώσουμε, θα το τιμωρήσουμε». Ο ψυχίατρος, Διευθυντής Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, Γιώργος Νικολαϊδης, επιλέγει ξεκάθαρα την στήριξη των παιδιών, όπως είπε στα Παραπολιτικά 90,1 και στην Τζούλυ Τσίγκα, με αφορμή την περίπτωση της 16χρονης που αφού τραυμάτισε συμμαθήτριά της συνελήφθη, οδηγήθηκε χωρίς την μητέρα της ή παιδοψυχολόγο στον ανακριτή και προφυλακίστηκε.

Νεανική βία: H έξαρση, η περίπτωση της 16χρονης και η προφυλάκιση 

«Η προφυλάκιση αποφασίζεται για να αποφευχθεί ο κίνδυνος διαφυγής κάποιου, εδώ ποιος φοβόταν κάτι τέτοιο για ένα 16χρονο κορίτσι;» είναι το εύλογο ερώτημα που διατυπώνει ο κ. Νικολαϊδης υπογραμμίζοντας ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως απειλή.

Εξηγεί, μάλιστα, πως τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, υπάρχει μια οργανωμένη επίθεση κατά της βίας των εφήβων που παρουσιάζεται σαν κίνδυνος, σαν απειλή για την κοινωνία. Ωστόσο, διευκρινίζει ότι από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δεν προκύπτει έκρηξη της νεανικής βίας. «Υπήρξε αύξηση αυτών των περιστατικών στην αρχή της περιόδου της οικονομικής κρίσης, αλλά σταθεροποιήθηκαν και τώρα μειώνονται» είπε σημειώνοντας πως οι περισσότερες περιπτώσεις που περιλαμβάνονται στα στοιχεία της νεανικής βίας ή παραβατικότητας αφορούν χρήση κροτίδων (που προσφάτως χαρακτηρίστηκαν όπλα).

«Φοβάμαι ότι στήνουν στον τοίχο τους εφήβους ως απειλή και το αποτέλεσμα θα είναι να δημιουργήσουμε βία εκεί που δεν υπάρχει» τονίζει, υπογραμμίζοντας ότι το 85% των περιστατικών βίας ασκείται από ενήλικες σε ανηλίκους.

“Χρειάζεται αλληλεγγύη όχι απομόνωση”

«Τα ίδια τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ» τονίζει ο Διευθυντής Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, αναφερόμενος και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικογένεια της 16χρονης. Σημειώνει όμως, πως «εκεί που η οικογένεια δυσλειτουργεί δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός προστασίας για να παρέμβει. Ούτε υλική ούτε ψυχοκοινωνική παρέμβαση».

Διαπιστώνει μια «ενορχηστρωμένη επίθεση στην εφηβεία και στην νεότητα πανευρωπαϊκά γιατί φοβούνται την ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας» και επιμένει ότι η μόνη λύση είναι να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη προς αυτά τα παιδιά.