Angelo: Μία ελληνική ταινία μικρού μήκους με παγκόσμια αφηγηματική γλώσσα

Το «Angelo» είναι μια ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία Ηλία Δούλη, η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο «Fringe! Queer Film & Arts Fest» του Λονδίνου, ενώ ακολούθησαν προβολές σε φεστιβάλ σε Ευρώπη και Αμερική. Η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας. Λίγο πριν τη στάση τις στάσεις της το Νοέμβρη στα φεστιβάλ «Festival du film LGBTQI de Paris Chéries-Chéris 2024», που θα γίνει και η Γαλλική πρεμιέρα της ταινίας, στο «Melbourne Queer Film Festival 2024 στην Αυστραλία που θα γίνει και η παν-αυστραλιανή πρεμιέρα και το «image+nation Festival Film LGBT2SQUEER Montréal 2024», στον Καναδά που θα γίνει και η Καναδική πρεμιέρα, σας την παρουσιάζουμε.

Στην Αθήνα της δεκαετίας του 1990, ο Άγγελος, ένας Αλβανός νεαρός που εργάζεται σε ένα ελαφρώς παρακμιακό δισκοπωλείο, ανυπομονεί για ένα νέο ξεκίνημα ζωής. Η εκκίνηση της αλλαγής έρχεται με χειμαρρώδη διάθεση και πηγάζει από ένα καταπιεσμένο πάθος. Μια φευγαλέα συνάντηση με έναν πελάτη, ένα τόσο δα χαρτάκι με μια προσωπική σημείωση, τον παρασύρει σε έναν κόσμο που νιώθει οικεία και ανοίκεια ταυτόχρονα. Μακριά από την πατρίδα αλλά πιο κοντά στην αποδοχή της νέας του ταυτότητας, καταπιέζεται και απασφαλίζει σε κατάλληλες και ακατάλληλες ευκαιρίες.

Το «Angelo» είναι είναι αδιαμφισβήτητα μια καλοδουλεμένη ταινία, με υπόθεση εργασίας, κινηματογραφική γλώσσα και σαφή αφηγηματικό στόχο: Αφαιρετικά, συμβολικά σε σημεία, παρουσιάζει τον κινηματογράφο ως πόρτα στη λίμπιντο που -εκ του ασφαλούς- μετουσιώνονται όλες οι φαντασιώσεις (αρχικά με εργαλειοποίηση σεξουαλικής φύσης αλλά στη συνέχεια παίρνει και περισσότερες αναγνώσεις). Το ανίερο του απαγορευμένου, του πόθου αν προτιμάς, απολαμβάνεται δειλά και ένοχα με σκοπό να γιγαντώσει την επιθυμία που πλησιάζει προς ολοκλήρωση όταν την κοιτάξεις κατάματα.

Η αποχή ομιλίας (εκτός από τον χαιρετισμό στην «τρίτη» γλώσσα του αλλοδαπού στην πόρτα του μαγαζιού -πλάγια αναφορά και στον αγοραίο έρωτα καθώς η περιοχή στη Ομόνοιας συνδέεται με τη «στιγμιαία» επί πληρωμή εκτόνωση), δίνει ένα πιο διεθνή τόνο στην προσπάθεια, κάνοντας το ζητούμενο της μικροιστορίας, μέρος μιας μεγαλύτερης. 

Αν και υποψιαζόμαστε ότι η δράση λαμβάνει χώρα στις αρχές του ’90, δεν είναι προσδιορισμένη η εποχή και υπάρχουν αντιφατικά στοιχεία (ίσως και από επιλογή): Σύγχρονα ακουστικά, σε ένα κλίμα που περιλαμβάνει υπόνοια late ‘80es (ναύτες του Τσαρούχη στη φαντασίωση του, η εμφάνιση του τηλεφωνικού θαλάμου κ.λπ) – early ‘90es (η αποτύπωση του sex με όρους πορνογραφίας της εποχής -κυρίως βιντεοπαραγωγές-), ρούχα late ΄90es, δίσκοι μέχρι και το 2000 (ένας δίσκος στις προθήκες είναι εκείνης της εποχής). Αν ήταν επιθυμία να είναι το περιβάλλον στο ασαφές ‘80es-΄00es, τότε το πέτυχε.

Σεναριακά, η ιστορία κλείνει στο επιθυμητό σημείο.

Στο σύνολο της είναι μια ολοκληρωμένη, καλογυρισμένη, με αισθητική και καθοδήγηση δουλειά που με σωστή στρατηγική μπορεί να κερδίσει το διεθνές κοινό στα φεστιβάλ και να αγκαλιαστεί για την πάγια αφηγηματική γλώσσα.